این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان مبتنی بر شفقت بر احساس تنهایی انجام شد. مطالعه حاضر نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه‌کننده به درمانگاه مرکزی آجودانیه شهر تهران در سال 1397 بودند. نمونه پژوهش 45 نفر بودند که با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی به سه گروه 15 نفری تقسیم شدند. هر یک از گروه‌های آزمایش هشت جلسه 90 دقیقه‌ای با روش‌های درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان مبتنی بر شفقت آموزش دیدند و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. ابزار پژوهش ویرایش سوم پرسشنامه احساس تنهایی راسل (1996) بود. داده‌ها در نرم‌افزار SPSS-21 با روش اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هر دو روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان مبتنی بر شفقت در پس‌آزمون باعث کاهش احساس تنهایی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شدند و نتایج درمان در مرحله پیگیری حفظ شد (05/0P). بر اساس یافته‌ها توصیه می‌گردد که درمانگران و روانشناسان بالینی از روش‌های مذکور برای کاهش احساس تنهایی استفاده کنند. تفاصيل المقالة

اعتیاد به‌عنوان یک بیماری شایع و چندعاملی، اختلالی ناتوان‌کننده است که ریشه در اثر فارموکولوژیک دارو دارد و معتادان متجاهر کسانی هستند که از درمان فرار می‌کنند. بنابراین، هدف این مطالعه تعیین تاثیر طرحواره درمانی گروهی بر خودکنترلی و تنظیم هیجانی معتادان متجاهر بود. این مطالعه از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه‌های آزمایش و گواه بود. جامعه پژوهش حاضر همه معتادان متجاهر شهر مشهد در سال 1399 بودند که از میان آنها تعداد 30 نفر با روش نمونه‌گیری هدفمند به‌عنوان نمونه انتخاب و به روش تصادفی با کمک قرعه‌کشی در دو گروه مساوی (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش 12 جلسه 90 دقیقه‌ای (یک جلسه در هفته) با روش طرحواره درمانی گروهی آموزش دید و گروه گواه در لیست انتظار برای آموزش ماند. ابزارهای پژوهش فرم اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه خودکنترلی (تانجنی و همکاران، 2004) و مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (گراتز و روئمر، 2004) بود. داده‌ها با آزمون‌های کای اسکوئر و تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرم‌افزار SPSS نسخه 23 تحلیل شدند. یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که گروه‌های آزمایش و گواه از نظر سطح تحصیلات و دامنه سنی تفاوت معنی‌داری نداشتند (05/0P>). همچنین، طرحواره درمانی گروهی باعث افزایش خودکنترلی و کاهش دشواری در تنظیم هیجان معتادان متجاهر گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه شد (001/0P<). نتایج این مطالعه نشان‌دهنده تاثیر طرحواره درمانی گروهی بر افزایش خودکنترلی و کاهش دشواری در تنظیم هیجان معتادان متجاهر بود. بنابراین، مشاوران و درمانگران می‌توانند از روش طرحواره درمانی گروهی در کنار سایر روش‌های درمانی برای بهبود ویژگی‌های روانشناختی استفاده نمایند. تفاصيل المقالة