رشد گیاهان پوششی در دوره بین دو گیاه زراعی اصلی این پتانسیل را دارد که بعنوان یک راهبرد و یک جزء مهمی از سیستم مدیریت اکولوژیک علف های هرز عمل نماید. به منظور بررسی تاثیر کشت گیاهان پوششی زمستانه بر زیست توده، تراکم و تنوع جمعیت طبیعی علف های هرز، در سال زراعی 88-1387 آزمایشی در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارهای این آزمایش شامل گیاهان پوششی زمستانه: چاودار، جو و کلزا هر کدام در دو تراکم کاشت معمول و سه برابر معمول و تیمار شاهد (بدون گیاه پوششی) بودند. تیمارهای چاودار و جو با تراکم سه برابر، به ترتیب با تولید1503.5و1392.2گرم در متر مربع زیست توده بیشتری نسبت به سایر تیمارها تولید کردند. مالچ زنده چاودار، جو و کلزا با تراکم سه برابر، 230 روز پس از کشت زیست توده علف های هرز را که در تیمار شاهد معادل788.26گرم در متر مربع بود به ترتیب به58.65،27.20و41.72گرم در متر مربع تنزل دادند و بر این اساس زیست توده علف های هرز را 97، 96 و 94 درصد نسبت به شاهد کاهش دادند. همچنین تیمارهای گیاه پوششی مورد اشاره، تراکم بوته علف های هرز را در مقایسه با شاهد به ترتیب 82، 66 و 81 درصد کاهش دادند. و تیمارهای مذکور تنوع گونه علف های هرز را که در تیمار شاهد19.33گونه در متر مربع بود به ترتیب به7.66، 10 و10.33گونه کاهش دادند. به طور کلی مالچ زنده گیاهان پوششی می تواند موجب کاهش رقابت علف های هرز با گیاهان زراعی اصلی در کشت بهاره شده و ممکن است بانک بذر علف های هرز را نیز در خاک کاهش دهد. تفاصيل المقالة

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر جداگانه و توام باکتری های محرک رشد گیاه به صورت(Azotobacter crococom) mix،(Azospirillum lipoferum)،(Pseudomonas putida)و قارچ میکوریزا (Glomus intraradices) به همراه هومیک اسید و پلیمر سوپر جاذب در بهبود شرایط رشد و همچنین محتوای کلروفیل، میزان فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت و ظرفیت بیومارکرهای تخریبی در گیاه یونجه یکساله (Medicago scutellata) در شرایط سمیت فلز سنگین کادمیوم صورت پذیرفت. این آزمایش در پاییز سال 1388 در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در چهار تکرار انجام شد. فاکتور اول در این آزمایش سطوح فلز سنگین کادمیوم، که به ترتیب شامل (0- 40 - 80 میلی گرم در کیلوگرم خاکCdCl2) و فاکتور دوم این آزمایش ترکیبات تیماری (باکتری های محرک رشد، قارچ میکوریزا، هومیک اسید و پلیمر سوپرجاذب) در 16 سطح بود. نتایج آزمایش حاکی از این امر بود که با افزایش غلظت کادمیوم در خاک میزان محتوای کلروفیلa،bوa+bکاهش معنی داری از خود نشان داد (P<0.05) و همچنین میزان فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت و ظرفیت بیومارکرهای تخریبی مورد مطالعه به طور معنی داری افزایش پیدا کردند (P<0.05). با افزایش کادمیوم خاک و جذب این عنصر در گونه یونجه یکساله ظرفیت هر یک از نشاندارکنندگان زیستی، مالون دی آلدهید (MDA)، دی تیروزین و دی هیدروکسی گوآنوزین (8-oH-DG) افزایش معنی داری را نشان دادP<0.05)) به طوری که این افزایش ناشی از اثرات سمی کادمیوم به ترتیب بر لیپید آلدهیدی، پروتئین و هسته سلولی بود همچنین روندی کاهشی در محتوای کلروفیلa، کلروفیلbو کلروفیل کل (a+b) در بالاترین غلظت کادمیوم (80 میلی گرم در کیلو گرم) به کار برده شده در خاک مشاهده شد. فعالیت و عملکرد سه آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAD) و گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) در پاسخ به سمیت ناشی از کادمیوم در اندام هوایی گونه مورد مطالعه افزایش معنی داری را نشان داد (P<0.05). با توجه به اثرات متقابل فاکتورهای آزمایش مشاهده شد که تیمار های]b5(کاربرد پلیمر سوپرجاذب + باکتری های محرک رشد) وb9(کاربرد باکتری های محرک رشد + هومیک اسید)[در بالاترین سطح سمیت کادمیوم (80 میلی گرم در کیلو گرم خاک) دارای کمترین فعالیت آنزیمSOD،CATوGPXبودند. تفاصيل المقالة