طی سال ‌های 1389-1390 جهت شناسایی دشمنان طبیعی علف هرز تلخه، مطالعات صحرایی در نقاط مختلف خراسان جنوبی که آلوده به آن علف هرز بود صورت گرفت. نمونه های جمع ‌آوری‌شده جهت بررسی زیست شناسی و پرورش، در شرایط آزمایشگاهی پرورش داده شدند. حشرات کامل جهت شناسایی به موسسه CABI در سوییس و بخش رده بندی موسسه گیاه پزشکی کشور ارسال شدند. نتایج بررسی آن ها شناسایی 3 گونه Urophora xanthippe Munro, 1973 (Dip.: Tephritidae)، Acanthiophilus helianthi Rossi, 1794 (Dip.: Tephritidae) وMetzneria paucipunctella بود. گونه M. paucipunctella برای اولین بار برای فون ایران و گونه U. xanthippe برای اولین برای فون خراسان جنوبی معرفی می ‌شوند. آمار برداری و مشاهدات مزرعه ای نشان داد که لاروهای زمستان گذران گونه U. xanthippe در اوایل اردیبهشت ‌ماه به شفیره تبدیل شده و پس از 13/7 (روز) به حشره کامل تبدیل می گردند. حشرات کامل بعد از 3 (ساعت) خروج از پوسته شفیرگی بدون تغذیه جفت گیری و تخم ریزی می کنند. نتایج آزمون دامنه میزبانی با 5 گیاه از خانواده کاسنی نشان داد که مگس بذر خوار به صورت تخصصی عمل کرده و دارای رژیم غذای تک خوار بوده و تنها از بذور تلخه تغذیه می ‌کند؛ بنابراین با توجه به تک میزبانه بودن و توان بالا در تخریب بذور به نظر می ‌رسد بتوان از این عامل در کنترل بیولوژیک علف هرز تلخه استفاده کرد. تفاصيل المقالة

سوسک بذرخوار Bruchidius fulvus Allard. عامل کنترل بیولوژیک علف هرز خارشتر Alhagi camelorum Fischدر منطقه بیرجند به شمار می رود. این حشره تولید بذر گیاه خارشتر را که یکی از علف های هرز بسیار مهم منطقه خراسان جنوبی است، به خوبی کاهش داده و از گسترش بیشتر این علف هرز به سایر مناطق جلوگیری می کند. بنابراین برای استفاده از این عامل مفید در کنار سایر روش های مدیریت علف هرز خارشتر، لازم است ابتدا دامنه میزبانی آن مشخص شود. بدین منظور در سال 1388 آزمایش ترجیح میزبانی B. fulvusدر شرایط آزمایشگاهی در دمای ثابت 1±25 درجه سلسیوس، رطوبت نسبی 5±65 درصد و شرایط تاریکی مداوم انجام شد. بدین منظور بذور خارشتر به صورت جداگانه در کنار شش نوع بذر دیگر شامل: لوبیا معمولی، نخود، خلر، شیرین بیان، تلخ بیان و ماشک گل خوشه ای هر کدام در 10 تکرار در درون ظروف پلاستیکی تیره رنگ به قطر 11 سانتی متر قرار گرفت. علاوه بر محاسبه شاخص ترجیح اعداد حاصل آزمایشات در قالب طرح کاملا تصادفی به مدت هفت روز در آزمایش ترجیح تخم ریزی و 14 روز پس از آن جهت آزمایش ترجیح تغذیه ای تجزیه و تحلیل شد. نتایج آزمایشات نشان داد که بیشترین تخم ریزی B. fulvusبه ترتیب روی بذور خارشتر، لوبیا، نخود، خلر و ماشک گل خوشه ای، و کمترین آن روی بذور علف های هرز شیرین بیان و تلخ بیان انجام شد. نفوذ لاروها به درون و تغذیه از آن ها تنها در بذور خارشتر دیده شد و هیچ یک از تخم های گذاشته شده روی بذور سایر گونه ها تفریخ نشدند. نتایج این آزمایش نشان داد که B. fulvus احتمالا گونه ای تک میزبانه بوده و تنها روی علف هرز خارشتر خسارت زا است. هر چند این موضوع نیاز به بررسی بیشتری دارد. تفاصيل المقالة