در این مطالعه ابتدا پوشش Ni-P/nano TiO₂ با محلول تجاری بر روی زیرلایه آلومینیومی اعمال و ویژگی‌های مختلف آن مورد بررسی قرار گرفت. سپس با افزودن فعال کننده سطحی SDS خواص این پوشش مطالعه شد. بعد از آن تاثیر پایدارکننده Thiourea بر روی پوشش ارزیابی و پس از آن، به بهینه سازی غلظت نانوذرات TiO₂ و دور همزن برای حصول بیش­ترین سختی در پوشش پرداخته شد. در آخر با استفاده همزمان پایدارکننده و فعال کننده سطحی تاثیر آن بر روی مورفولوژی و سختی پوشش مورد بررسی و نتایج با حالت­های قبل مقایسه شد. نتایج نشان داد استفاده از محلول تجاری بدون هیچ نوع ماده افزودنی برای اعمال ذرات TiO₂ مناسب نیست و محلول در مدت زمان کمی ناپایدار می­گردد. با اعمال فعال­کننده سطحی SDS پایداری محلول اندکی بهبود پیدا کرد لکن سختی پوشش کاهش می‌یابد (HV 345) که دلیل این موضوع ایجاد ساختار گل کلمی و وجود تخلخل زیاد در پوشش است. با اعمال پایدارکننده Thiourea علاوه براینکه مشکل پایداری محلول مرتفع گردید، سختی پوشش نیز افزایش یافت. سختی در این حالت به مقدار بیشینه HV792 رسید. نرخ پوشش دهی و درصد حضور نانوذرات  TiO₂در این حالت به ترتیب مقادیر µm/h19 و 8/3 درصد وزنی اندازه­گیری شد که در میان همه پوشش­ها بیشینه مقدار است. در نهایت نیز مشخص شد اعمال همزمان پایدارکننده و فعال کننده سطحی باعث کاهش کیفیت پوشش خواهد شد. تفاصيل المقالة

در این پژوهش، خواص پوشش Ni-P/nano PTFE ایجاد شده به‌وسیله محلول تجاری بر زیرلایه آلومینیومی مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور، خصوصیات ریخت شناسی، سختی، ضخامت و زبری پوشش با تغییر در غلظت و دمای محلول حاوی نانوذرات  PTFE مطالعه گردید. تاثیر عملیات حرارتی بر سختی و ساختار پوشش نیز بررسی شد. جهت سختی­سنجی از معیار میکرو ویکرز و برای سنجش مقدار زبری، معیارهای Rz و Ra اندازه­گیری شد. چگونگی توزیع ذرات در پوشش با میکروسکوپ الکترونی روبشی و ترکیب پوشش با آنالیز تفکیک انرژی و طیف­سنج پراش اشعه ایکس مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان دادند حضور نانوذرات PTFE، سختی پوشش نیکل را از 520 ویکرز به نصف کاهش می­دهد و زبری سطح (Rz) پوشش با افزایش غلظت ذرات نانو از g/l 2 تا g/l14از µm49/1 تاµm6/4 تغییر می‌کند. هم­چنین، با افزایش دمای محلول حین  پوشش­دهی از 75 تا 90 درجه سانتی گراد، سختی از 125 ویکرز به 210 ویکرز ارتقا یافت. نتایج نشان دادند که انجام عملیات حرارتی در دمای 300 درجه سانتی گراد و زمان چهار ساعت به دلیل ایجاد فاز سخت Ni₃P در پوشش، سختی آن را تا 375 ویکرز افزایش می­دهد. تفاصيل المقالة

در این پژوهش از روش ریخته‌گری ژله‌ای جهت تولید بدنه متخلخل کاربید تنگستن استفاده گردید. برای این منظور از سیستم پلیمری متاکریل آمید- متیلن بیس آکریل آمید به عنوان منومر‌ اصلی و شاخه ساز استفاده شد، در ابتدا منومر‌ها در آب مقطر حل شدند و پودر کاربید تنگستن به دوغاب اضافه شد. سپس آمونیوم پرسولفات به عنوان آغازگر و تترا متیل اتیلن دی آمید به عنوان کاتالیست به دوغاب افزوده شد، بلافاصله دوغاب بدست آمده درون قالب ریخته و قالب به مدت 30 دقیقه در دمای °C50 قرار داده شد تا ژل تشکیل شود. سپس نمونه‌های خام از قالب خارج و در دمای اتاق خشک شدند و در کوره تحت آرگون پیرولیز و در دمای°C 1450 تفجوشی شدند. بعد از بررسی رفتار رئولوژیکی دوغاب، مشخص شد میزان بهینه پراکنده ساز حدود wt% 2/0 پودر سرامیکی می‌باشد. هم­چنین ارزیابی رفتار حرارتی پلیمر نشان داد که بعد از دمایC °600 پلیمری در ساختار باقی نمی‌ماند. بعد از تفجوشی نمونه‌ها، تاثیر میزان بار سرامیکی بر تخلخل و استحکام خمشی بررسی و نتایج نشان داد با افزایش بار سرامیکی (از10% تا30% حجمی) هر دوی این پارامترها کاهش می‌یابند (میزان تخلخل از 2/61% تا 41/50% و استحکام خمشی از MPa79 تا MPa1/40) در پایان نیز از نمونه زینتر شده تصویر میکروسکوپ الکترونی تهیه شد. تفاصيل المقالة