پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی گری محیط فناورانه بر رابطة بین زیرساخت های فناورانه و توانمندسازی منابع انسانی در سازمان های ورزشی طراحی و اجرا گردید. پژوهش حاضر از نوع مطالعات توصیفی می باشد که از منظر هدف، جز تحقیقات کاربردی می باشد که به صورت میدانی انجام گردید. روش پژوهش حاضر از نظر روش گردآوری داده ها، پیمایشی می باشد. ابزار گردآوری در تحقیق حاضر شامل پرسشنامة توانمندسازی منابع انسانی اسپریتزر و میشرا (1997)، پرسشنامة محیط فناورانه کاساب و همکاران (2017) و پرسشنامة زیرساخت های فناورانه کاساب و همکاران (2017) می باشد. جامعة آماری شامل کلیة کارکنان بخش فناوری اطلاعات، کارکنان ارشد، مدیران و معاونان ادارات کل ورزش و جوانان کشور بودند که تعداد آنان حدود 640 نفر بود. بر اساس جدول حجم نمونة مورگان، تعداد 242 نفر به عنوان نمونه مشخص گردیدند که پس از کسب مجوزهای لازم و تقسیم پرسشنامه ها، تعداد 192 پرسشنامه مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که زیرساخت های فناورانه بر توانمندسازی منابع انسانی در سازمان های ورزشی تأثیر معناداری ندارد (199/0= تأثیر، 558/1=تی، 089/0=سطح معناداری). نتایج همچنین نشان داد که زیرساخت های فناورانه بر محیط فناورانه در سازمان های ورزشی تأثیر معناداری دارد (904/0= تأثیر، 856/38=تی، 001/0=سطح معناداری). نتایج همچنین نشان داد که محیط فناورانه بر توانمندسازی منابع انسانی در سازمان های ورزشی تأثیر معناداری دارد (736/0= تأثیر، 241/6=تی، 001/0=سطح معناداری). با توجه به عدم تأثیر زیرساخت های فناورانه بر توانمندسازی منابع انسانی و از طرفی تأثیر زیرساخت های فناورانه بر محیط فناورانه و همچنین تأثیر محیط فناورانه بر توانمندسازی منابع انسانی در سازمان های ورزشی می توان چنین اعلام داشت که محیط فناورانه نقش میانجی گری کامل در رابطة بین زیرساخت های فناورانه بر توانمندسازی منابع انسانی در سازمان های ورزشی را دارد. تفاصيل المقالة