شاهنامه همواره بستر مناسبی برای شناخت روح جمعی ایرانیان به شمار رفته است‌‌‌. هدف این تحقیق بررسی جایگاه دیپلماسی و سیاست خارجی در شاهنامه می باشد. سئوالی که در اینجا مطرح می شود این است که شاهنامه چگونه بر دیپلماسی و سیاست خارجی ایران در طول تاریخ تاثیرگذاشته است؟ فرضیه اصلی مقاله این است که اصول انسانی و عدالت و صلح مولفه های اصلی مرتبط با دیپلماسی و سیاست خارجی در شاهنامه هستند که در سیاست غیرمداخله جویانه و مبتنی بر خواست صلح ایران در طی قرن ها تاثیر گذاشته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که با تاثیرپذیری از شاهنامه، ناخودآگاه سیاست خارجی ایرانی خواهان صلح و عدالت بوده و نگرش های فاشیستی و استکباری و توسعه طلبانه در سیاست خارجی را رد کرده است. مقاله حاضر از نوع توصیفی تاریخی است و داده های مورد نیاز از طریق مطالعه کتابخانه ای و فیش برداری گردآوری شده است. تفاصيل المقالة

چکیده ویژگی های جغرافیای سیاسی عراق موجب تقسیم آن کشور به مناطق شمال، مرکز و جنوب گردیده است که هر کدام خاستگاه ویژه خود را داراست. در مناطق شمالی و کردنشین مهمترین دغدغه آنها استقرار فدرالیسم و الحاق کرکوک (منطقه مورد مناقشه میان کردها، اعراب سنی و ترکمن ها که 40% نفت عراق را دارد) است. البته طرح چنین ادعایی موجب ایجاد شکاف میان کردها و اعراب (شیعه- سنی) شده است و در این مقطع کردها در مقابل اعراب قرار می گیرند. در مناطق جنوبی که غالب آنان شیعه نشین هستند (60% نفت عراق را برخوردارند) و به نحوی تحت تأثیر شیعیان کشورهای همسایه (به خصوص جمهوری اسلامی ایران) هستند؛ این مسئله باعث رودررویی اعراب سنی و کردها در مقابل شیعیان که دولت عراق را در دست دارند شده است. اما در منطقه مرکزی که عمدتأ اعراب سنی در آنجا ساکن هستند دلایلی چون آب و هوای بسیار بد و عدم وجود خاک مناسب جهت کشاورزی و فقدان نفت باعث می شود تا هرگاه زمزمه فدرالیسم کردی (اقلیم کردستان و الحاق کرکوک) و فدرالیسم شیعی (منطقه بصره و حوزه شیعه نشین جنوب) مطرح می شود اعراب سنی در مقابل کردها و شیعیان قرار گیرند. در نظام اداری عراق کیفیت نامطلوب مدیریتی حاکم موجب می شود تا مدیران هر کدام به جای اینکه به دنبال کارآمدی نظام اداری باشند، بیشتر متوجه منافع قومیتی و عشیره ای خود شوند و این باعث انزجار ونفرت سایر گروه ها و اقوام می شود. همچنین، مانع دیگر بر سر راه رسیدن به وحدت ملی، پارادوکس موجود در ایجاد دولتی ملی است که خود مانعی برای دو مقوله امنیت و دموکراسی خواهد شد و همین موضوع موجب می شود تا الگوهای حکمرانی در منطقه بر آن تأثیر بگذارد و براین پارادوکس بیفزاید. این مقاله نگاهی تحلیلی به درون جامعه عراق و چگونگی روابط قومیت ها و رقابت های درون حکومتی آنها برای کسب قدرت سیاسی و تصاحب مناصب دولتیدر عراق بعد از سقوط صدام و شکل گیری نهاد های سیاسی جدید و به رسمیت شناختن همه اقوام و مذاهب موجود در قانون اساسی خواهد داشت. تفاصيل المقالة