برنامه‌ریزی زیرساخت‌های ‌دوچرخه‌سواری در شهرهای بزرگ با چالش‌های بی شماری روبرو است و نیاز به درک بهتر از موانع استفاده از دوچرخه توسط شهروندان آن ، با توجه به زمینه محلی خاص دارد لذا هدف تحقیق حاضر بررسی موانع استفاده از سیستم اشتراک دوچرخه توسط شهروندان شیرازی در تفریح وسفرهای شهری می‌باشد. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی- توسعه‌ای است که با استفاده از مدل معادلات ساختاری-تفسیری به صورت ترکیبی انجام شده است. به منظور شناسایی و تایید موانع استفاده از دوچرخه، 452 نفر از شهروندان به عنوان نمونه انتخاب شدند سپس برای ارائه مدل ISM نیز 25 نفر از متخصصان در تحقیق شرکت کردند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل ساختاری با میک مک انجام شد. نتایج نشان داد که موانع استفاده از سیستم اشتراک دوچرخه در شیراز دارای 43 عنصر و 7 مولفه کلی می‌باشد که این 7 مولفه، 84 درصد از واریانس موانع ‌دوچرخه‌سواری در شهر شیراز را تبیین می‌کنند. بر اساس تحلیل ساختاری میک مک نیز موانع فردی و فرهنگی- آموزشی بیشتر تحت تأثیر سایر عوامل بوده و از منظر سیستمی جزء عناصر اثرپذیر و وابسته است. موانع محیطی و موانع اجتماعی در گروه متغیرهای مستقل قرار گرفته‌اند که دارای قدرت نفوذ و وابستگی ضعیف هستند. موانع اقتصادی، استراتژی‌های ضعیف دولتی و زیرساخت و تجهیزات نامناسب جزو موانع کلیدی برای استفاده از دوچرخه توسط شهروندان شیرازی به شمار می‌روند قدرت نفوذ بالا و وابستگی پایینی دارند. تفاصيل المقالة