One of the issues of youth in Iranian society and Tehran city is drug use. Drug use is influenced by various factors (environmental and individual). In Bandura's cognitive-social learning theory, the process of integrating the individual and social factors on each other has been emphasized. Therefore, this research is shaped by this theory. The purpose of this article is to develop a model of drug use is based on individual and environmental determinants (locus of control, academic procrastination, academic burnout, positive attitude to drug use, parental monitoring, family conflict, drug use in the family, peers and local or place of resident) in young people. This research is multivariate correlation. To test the hypotheses related to the conceptual model, multiple regression and path analysis have been used. The sample size in this study was 460 (54 female, 406 male). The research tools were: RAPI, RLCS, MBI, APS questionnaires, and drug use situation questionnaire. According to the research, 21.3% of students did not use any drug use, and 62.2% used soft drug use and 16.5% of hard drug use. Regarding multiple regression, it can be seen that peer variables, drug use in the family, local, academic procrastination, academic burnout, positive attitude to drug use have a direct effect on explaining the variance of drug use in this model. The variables of family monitoring, family conflict and locus of control does not directly play a role in the model. According to the results of the research, the most effective variables on the drug use in the order are: individual attitude towards drug use, vulnerable local, academic procrastination, deviant peers, family conflict and family monitoring. Academic burnout variables also have no role in this model, which, unlike many theories, is due to the important role of other variables in the study of drug use in Tehran. Also, negative effects on drug use have been shown through the variables of drug use in the family and the locus of control. تفاصيل المقالة

مقدمه: ذهنی‌سازی که به عنوان ظرفیت درک حالات درون روانی خود و دیگران تعریف می‌شود، می‌تواند عامل مهمی در اختلال اضطراب اجتماعی باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی مدل علی سبک دلبستگی ناایمن و تجارب آسیب­زا با میانجیگری ذهن آگاهی بر ذهنی­سازی افرادی با اضطراب اجتماعی است. روش: روش پژوهش کمی-همبستگی و از نوع معادلات ساختاری است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانشجویان دانشگاه پیام نور شهر الشتر در سال 1399 بود. 232 نفر دانشجویان که در پرسش نامه اضطراب اجتماعی کانور نمره بالای 40 را بدست آورده بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل: پرسش‌نامه اضطراب اجتماعی کانور، ذهنی­سازی دیمی‌تریویچ، سبک دلبستگی هازن، تجارب آسیب­زا محمدخانی و ذهن­آگاهی فرایبورگ بود. داده­ها به روش معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزار AMOS تحلیل شدند. یافته­ها: نتایج نشان داد که مدل فرضی پژوهش با داده­ها برازش مطلوبی دارد. سبک دلبستگی ناایمن و تجارب آسیب­زا با ذهنی‌سازی رابطه منفی معناداری داشتند. ذهن آگاهی توانست در ارتباط بین دلبستگی ناایمن و ذهنی‌سازی به صورت معناداری میانجی­گری کند، اما ذهن­آگاهی نقش میانجی معناداری در ارتباط بین تجارب آسیب­زا و ذهنی‌سازی ایفا نکرد. نتیجه­گیری: نتایج پژوهش حاکی از آن است که سبک دلبستگی ناایمن به طور مستقیم و به واسطه ذهن­آگاهی به صورت غیرمستقیم بر ذهنی‌سازی تاثیر دارد و تجارب آسیب زا فقط به صورت مستقیم توانسته بر ذهنی‌سازی موثر بوده باشد. توجه به این متغیر­ها می‌تواند در زمینه رفع مشکلات ذهنی‌سازی و ارتقا آن موثر باشند. تفاصيل المقالة