گفتمانها با هدف کسب قدرت در جامعه به وجود می آیند و برای مطرح شدن در جامعه نیاز به حداقلی از فضای اشتراک دارند. برای تحقق این هدف، وارد رقابت گفتمانی با غیر می شوند. هرگاه گفتمانی اقدام به تخریب و واسازی نشانه های گفتمانی رقیب کند و ساختارهای ایدئولوژیک آن را به چالش بکشد، از دایره خودی طرد و به دایره دیگری رانده می شود. در تحقیق حاضر چالشهای گفتمانی دو نیروی سیاسی مطرح در ایران، اصولگرا و اصلاح طلب در فاصله 1396-1392 به عنوان کنشگران گفتمان ساز، بررسی شد. به جهت مناسبت موضوع و نیز قابلیت فوق العاده گفتمان ارنستولاکلا و شانتال موفه در تبیین پدیده های سیاسی-اجتماعی، این نظریه به عنوان چارچوب نظری انتخاب شده است. نتایج داده ها بیانگرآن است که گفتمان رقیب اصلاح طلبی، گفتمان اصول گرایی ست که با استفاده از استراتژی برجسته سازی و حاشیه رانی به طرح عناصری در حوزه های مختلف سیاسی پرداخته و به چالشهای گفتمانی در 1۳۹۲ الی۱۳۹۶شدت بخشیده و این رقابت با غیر را با هدف ساختارشکنی و بی قراری رقیب در آستانه انتخابات دوازدهم ریاست جمهوری انجام داده است، که نهایتاً با هژمونی گفتمان اصلاح طلبی- اعتدالی در 1396شکست معنایی این گفتمان توسط رقیب بی نتیجه ماند. تفاصيل المقالة

از زمانیکه قدرت مردم در عرصه سیاست موضوعیت پیدا کرد، استفاده و بهره برداری از چنین قدرتی هم مورد توجه سیاستمداران و بازیگران سیاسی قرار گرفت و به تناسب چنین تحولی، اندیشمندان حوزه سیاست برای توسل به قدرت مردم سازوکارهای مختلفی اندیشیدند که از مقبولترین آنها سیستم نمایندگی است. از سوی دیگر، یکی از مهمترین آسیب‎ها و چالش‎هایی که نظام سیاسی مبتنی بر نمایندگی تاکنون با آن دست به گریبان بوده، پوپولیسم می باشد. پوپولیسم به معنای توسل بی‎واسطه و بی‎قاعده به قدرت مردم، عارضه‎ای است برای همه نظا‎مهای سیاسی مبتنی بر نمایندگی که به شکل شدید یا ضعیف در آنها دیده می‎شود. در این مقاله تلاش شده است عملکرد حزب توده و روش سیاسی دکتر محمد مصدق در دهه بیست شمسی، از طریق روش کیفی و با بهره‎گیری از نظریات یان ورنر مولر در خصوص پوپولیسم مورد بررسی قرارگیرد. نتایج به دست آمده بیانگر آن است که مجموعه‎ای از ویژگی‎های پوپولیستی مانند توده‎گرایی، غیریت سازی و ایده‌های کلی‎گرایانه بر عملکرد حزب توده و همچنین مواردی از قبیل رفتارهای سیاسی نامتعارف و عامه ‎پسند، بی‎قاعدگی سیاسی و سیاست خیابانی، بر روش سیاسی مصدق تاثیرگذار بوده است. تفاصيل المقالة

مسائل امنیتی جهان امروز از درهم‌تنیدگی و پیچیدگی خاصی برخواردار است که هریک از آنها می‌تواند مسائل امنیتی دیگری را در پی داشته باشد. یکی از این مسائل امنیتی جدید، فروماندگی دولت‌ها است. مسئله فروماندگی دولت‌ها در موضوعات صلح و امنیت بین‌الملل اولین بار توسط ایالات متحده آمریکا و پس از حادثه 11 سپتامبر مطرح گردید. با این حال جامعه جهانی چندان به درک صحیح و روشنی از میزان تهدیدات فراروی صلح و امنیت بین‌الملل ناشی از فروماندگی دولت‌ها دست پیدا نکرده است. از آن‌جایی که سومالی پس از سقوط ژنرال زیادباره در سال 1991، به عنوان یک دولت فرومانده مورد شناسایی شورای امنیت سازمان ملل متحد قرار گرفت قصد بر این است که با مطالعه موردی این کشور به شناسایی انواع تهدیدات فراروی صلح و امنیت بین‌الملل ناشی از فروماندگی دولت‌‌ها دست یافت. به این جهت با استفاده از روش توصیفی – تحلیل محتوا، 97 قطعنامه سازمان ملل متحد در خصوص بحران سومالی مورد تجزیه و تحلیل محتوا قرار گرفت و در نتیجه مشخص گردید که فروماندگی دولت‌ها حداقل می‌تواند باعث ایجاد 13 نوع تهدید علیه صلح وامنیت بین‌المللی ‌گردد که مهم‌ترین این تهدیدات نقض گسترده حقوق بین‌المللی و حقوق بشر بوده و در مراتب بعدی می‌توان به رشد ابزارهای ناامنی (توسعه جنگ‌افزاراهای کوچک و سلاح‌های سبک)، رشد جرایم سازمان‌یافته، ستیز قومی و منازعات مسلحانه، کاهش امنیت دریایی و غیره اشاره نمود. تفاصيل المقالة