چکیده: داستان‌نویسانی که از شهر اصفهان برخاسته‌اند، ویژگی‌های مشترکی در آثار خود بر جا گذاشته‌اند. این ویژگی‌های مشترک فقط در حیطۀ اقلیم خلاصه نمی‌شود؛‌ بلکه مجموعه‌ای از عناصر هویت‌بخش را در بر می‌گیرد و ساحت‌های هم‌سویی را در حوزۀ زبان، اندیشه، جغرافیا، اقتصاد،‌ اخلاق، آداب و رسوم و باورها نمایان می‌سازد. این مقاله در ساختار آثار داستانی دو تن از نمایندگان شاخص مکتب اصفهان یعنی بهرام صادقی و هوشنگ گلشیری واکاوی کرده و خصوصیات مشترکِ وحدت‌بخش و سبک‌آفرین آن‌ها را استخراج نموده است. نتیجه اینکه این ساختارها در مواردی همچون تصویرآفرینی‌های طنزآمیز و هجوآمیز، تکنیک و فرم متفاوت در کلام، شخصیت‌پردازی‌های خاص، فضاسازی‌های گوتیک و نامشخص، آغازها و انجام‌های ناگهانی، چرخش در زاویه‌دید و خلاف‌آمد در روایت، گفت‌وگوهای زیاد و توصیفات کم، توجه به اساطیر و تاریخ و متون کهن، سوژه‌گزینی‌های نادر و نام‌گزینی‌های مدرن و نثر صیقل‌خورده و شعرگونه، تحلیل و تشریح می‌شود. کلیدواژه‌ها: عناصر بومی، مکتب اصفهان، ‌بهرام صادقی، هوشنگ گلشیری، ادبیات داستانی. تفاصيل المقالة