دو اثر جای خالی سلوچ محمود دولت آبادی و بدایة ونهایة نجیب محفوظ از جمله رمان‌هایی هستند که شخصیت و شخصیت‌پردازی زن را به شکل برجسته‌تری در خود نشان می‌دهند لذا نویسندگان در این جستار نحوه شخصیت‌پردازی زن در این دو رمان را مورد بررسی و تحلیل قرار می‌دهند. این بررسی نشان‌ می‌دهد؛‌ شخصیت‌های فرعی زن در دو داستان بیش‌تر با شرح و توصیف مستقیم خود نویسنده و یا از زبان و زاویه دید شخصیت‌های اصلی داستان معرفی و پردازش شده‌‌اند و نویسندگان از تکنیک‌هایی چون گفت‌وگو و جریان سیال ذهن برای معرفی شخصیت‌های اصلی زن و بیان اعمال، افکار و احساسات درونی آن‌ها بهره‌ گرفته‌اند که در این میان گفت‌وگو از بسامد بالایی نسبت به تکنیک‌های دیگر برخوردار است و محمود دولت آبادی و نجیب محفوظ برای نمایش بهتر درون‌مایه، گسترش پی‌رنگ و انتقال معانی و مفاهیم داستان به خواننده از عنصر گفت‌وگو بیش‌تر استفاده کرده‌اند. تفاصيل المقالة