یتناول هذا المقال قصدیة اختیار اللغة العربیة، باعتبارها أفضل اللغات الحیة، وأکمل اللغات االسامیَّة، لتبلیغ رسالة الإسلام، وتنزیل کتاب الله العزیز، بهذه اللغة، من خلال استعراض آراء علماء اللغة، فی اللغات السامیة، وفروعها، وموطن شعوبها، والأطوار التی مرت بها هذه اللغات، من ضعف وقوة، والعلاقات التی تربط بعضها ببعض، وما بقی منها قائماً، حتى الآن، وما اندثر، کما یتحدث المقال، بمقدار ما یتسع له المجال، عن ما یمیز العربیة عن السامیات، فی الأصول والاشتقاقات وتنوع المفردات، وطرائق الکلام، وأدوات التعبیر عن ألطف الأمور وأدق القضایا؛ للوصول إلى بیان تفوق العربیة على غیرها بعد أن أصبحت أکمل أخواتها السامیَّة مضموناً، وأقدرها أداءً للمعانی؛ الأمر الذی جعلها أهلاً لاحتضان کتاب الله العزیز، وکلام نبیه الکریم(ص)، فنالت بهذه المکانة المتمیزة من التشریف والشأن مالم تنله لغة أخرى من لغات البشر. کما حاول المقال أن یجعل القارئ یدرک من ثنایا البحث، بعد مشاهدة انحسار غیر العربیة، وبقاء الأخیرة؛ أن اختیار أکمل اللغات، أی العربیة، لإبلاغ أکمل الرسالات لم یکن عملاً اعتباطیاً، ودون قصد من الشارع الحکیم. تفاصيل المقالة

بحث و تحقیق دربارة محتوا و ساختارهای لفظی و معنویِ قرآن کریم از نخستین رویکردهای علما و اندیشمندانِ مسلمان در تاریخ اسلام محسوب می‌شود؛ اهمّیت این رویکردها تا بحدّی است که درکِ زمینه‌ها و ویژگی‌های لفظی و بلاغی قرآن کریم را بستری برای فهم درست و صحیحِ اندیشه‌های وحیانی می‌دانند. محور همنشینی واژه حُبّ در هنجارهای ادبی- اجتماعی جامعة جاهلی، منحصر به عرائس شعری، محبوبه‌های شاعران و اَبطال، و آثار مسکن و کاشانه و دیار آنها محدود می‌شد و مفاهیم والا و چالش برانگیز اعتقادی، مدّنظر نبود امّا در رهیافت‌های معناشناختی قرآن کریم، حوزة معنایی حُبّ رنگ اعتقادی- اسلامی به خود گرفت و نظام دِلالی آن، از حُبّ و عشقِ زمینی، به حُبّ الهی و محبّت چندسویه و متعالی خدا- انسان تغییر جهت داد. نتایج پژوهش حاضر نشان می‌دهد تغییر گفتمان جاهلی به اسلام و عرفان اسلامی، سبب شد بِساطَت و مادّی گریِ عرب جاهلی، جای خود را به تأمّل در حیات و هستی بدهد و انسانِ مسلمان، با تکیه بر تعلیمات اسلامی و تأکید بر اصالت تعابیر و معانی قرآنی، نگاه فرامادّی خود را به موضوع حُب و محبّت نیز منعطف سازد چنانکه التذاذ صرفِ مادّی در عصر جاهلی، در پرتو آموزه‌های قرآنی، به تعابیری همچون ایثار، وُدّ، صفای مودّت، ترجیح دادن و... تحوّل پیدا کرد. تفاصيل المقالة