شاعران در بیان احساسات و اندیشه‌های باریکی که شرح آنها ممکن است به درازا بکشد از رنگواژه‌ها بهره می‌برند. رنگواژه‌ها به ندرت به صورت صریح و اغلب به شکلی ضمنی و در قالب صنایع بدیعی و بیانی در قالبهای مختلف شعری به خصوص غزل به کار می‌روند. رویکردهای نشانه‌شنانه در زمره شگردهای نقد زبان‌شناسانه از جمله دیدگاه‌های نو علمی به شمار می‌آیند که به دلیل ماهیت زبانی متون ادبی ارتباط تنگاتنگی با آنها دارند و از این رو می‌توانند در تحلیل و نقد ادبی انتخابی شایسته برای پژوهشگران باشند. در این پژوهش به بررسی رنگواژه‌های غزلیات حافظ از ممتازترین غزلهای دوره عراقی بر اساس دو رویکرد پیرس و سوسور به عنوان الگوهای پایه‌ای علم نشانه‌شناسی می‌پردازیم. این پژوهش به شیوه‌ای توصیفی ـ تحلیلی انجام شده است و هدف از آن پاسخ به این پرسش است که تفاوت و شباهت نتایج حاصل از کاربست دو رویکرد یاد شده در تحلیل رنگواژه‌های غزلیات حافظ چیست؟ نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که دو رویکرد مسیر مشابهی را جهت دستیابی به نتیجه طی می‌کنند. اگرچه ابیات استخراج شده در هر دو الگو در اصل کاربرد رنگواژه یکسان هستند؛ اما در مرحله نهایی در الگوی سوسور رنگ به صورت غیرمستقیم و در قالب رنگواژه‌های ضمنی باقی می‌ماند؛ ولی در الگوی پیرس رنگ به دلیل نامحدود بودن چرخه تفسیر، از لایه‌های زیرین معنای واژه استخراج می‌شود