پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل موثر بر خودشیفتگی برند در صنعت ورزش ایران تدوین شده است. روش پژوهش کیفی، بر اساس استراتژی چارمز و گلیزرکه بر مبنای هدف به صورت اکتشافی-توسعه ای می باشد. برای این منظور 14نفر از خبرگان و نخبگان آشنا با حوزه بازاریابی ورزشی و برند به صورت هدفمند مبتنی بر رویکرد نظریبرای مصاجبه های عمیق نیمه ساختاریافته انتخاب شدند که مصاحبه‌ها تا مرحلۀ اشباع نظری ادامه یافت. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از تکنیک‌های آماری توصیفی و تکنیک تحلیل محتوای پنهان در قالب استراتژی پدیدارشناسانه (کدگذاری باز و محوری) توسط نرم افزار MAXQDA18استفاده‌ گردید. با توجه به نتایج 11 مقوله اصلی تعلق به برند (تجربه فرد، شیفتگی برند، وفاداری برند، احترام)، عوامل اجتماعی، هویت برند، نگرش به برند شامل(اعتبار برند، تصویر برند)، سلبریتی ها، حامیان مالی، تبلیغات شامل(تبلیغات تجاری، تبلیغات شفاهی)، شهرت برند شامل( ادغام با ورزش، ماهیت برند)، خصوصیات اخلاقی و رفتاری شامل(رفتار مصرف کننده، ویژگی های بیولوژیکی، ویژگی‌های شخصیتی)، متفاوت سازی برند با سایر رقبا و عامل رسانه به عنوان عوامل موثر شناسایی شد. مقوله خصوصیات اخلاقی و رفتاری دارای بیشترین ضریب اهمیت و دارای3 مقوله فرعی تر با ضریب اهمیت و فراوانی54 و مقوله اصلی تعلق به برند با ضریب اهمیت شنون47 دارای بیشترین فراوانی بودند. بر اساس نتایج می توان بر اساس مولفه های شناسایی شده در این پژوهش میزان خودشیفتگی برند در صنعت ورزش را مورد ارزیابی و سنجش قرار داد.