چکیده امروزه رفتار خودجرحی شیوع قابل ملاحظه‌‌ای در بین دانش‌‌آموزان دارد و برای پیشگیری از این رفتار مخرب مهارت‌‌ها و مداخلات مناسب لازم ‌‌است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر شناخت اجتماعی و رفتارهای انطباقی در دانش‌‌آموزان دارای خودجرحی بود. روش این تحقیق نیمه آزمایشی و به روش پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش‌‌آموزان پسر دارای رفتار خودجرحی که به مرکز مشاوره آموزش و پرورش شهر بابل در سال تحصیلی 1400-1401 مراجعه کرده بودند. نمونه پژوهش شامل 30 نفر که به روش نمونه‌‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌‌طور تصادفی و با روش قرعه‌‌کشی در دو گروه آزمایشی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی‌‌ها به پرسشنامه‌‌های آسیب به خود عمدی گراتز (2001)، شناخت اجتماعی نجاتی و همکاران (1397)، عملكرد اجتماعي/ انطباقي كودك و نوجوان پرايس و همکاران (2003) قبل و بعد از مداخله پاسخ دادند. رفتار درمانی دیالکتیکی در 12 جلسه 90 دقیقه‌‌ای و هفته‌‌ای دو بار در گروه آزمایش اجرا شد و در این مدت گروه کنترل هیچ‌‌ نوع درمانی را دریافت نکردند. تجزیه و تحلیل داده‌‌ها با استفاده از میانگین، انحراف‌‌معیار و تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام شد. نتایج نشان داد اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر شناخت اجتماعی و رفتارهای انطباقی در دانش‌‌آموزان دارای خودجرحی تاثیر داشت (01/0P<). لذا می‌‌توان رفتار درمانی دیالکتیکی را به‌‌عنوان مداخله‌‌ای مناسب برای کاهش مشکلات در دانش‌‌آموزان دارای خودجرحی پیشنهاد نمود. کلید‌‌واژه‌‌ها: رفتار درمانی دیالکتیکی، شناخت اجتماعی، رفتارهای انطباقی، خودجرحی. تفاصيل المقالة