پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر عوامل مؤثر بر خودشیفتگی مدیران انجام شده است. محقق بدون دستکاری و مداخله در وضعیت موجود پژوهش، تنها به دنبال گزارش وضعیت حال حاضر براساس نظرات افراد مورد مطالعه می‌باشد؛ لذا جهت انجام پژوهش، از روش توصیفی_پیمایشی بهره گرفته شد. جامعۀ آماری شامل کلیه مدیران مراکز و واحدهای دانشگاهی پیام نور منطقه 5 (استان اصفهان، یزد، چهارمحال و بختیاری) به تعداد 168 نفر می‌باشد. با توجه به محدود بودن جامعۀ آماری، حجم نمونه برابر با جامعه آماری در نظر گرفته شد. به‌منظور تحلیل استنباطی داده‌های به‌دست‌آمده با استفاده از ابزار اندازه‌گیری، از روش آماری t تک متغیره (برای شناسایی عوامل مؤثر بر خودشیفتگی مدیران) مرحلۀ پیمایشی تحقیق تکمیل گردید. درنهایت برای طراحی مدل عوامل مؤثر بر خودشیفتگی مدیران، از مدل معادلات ساختاری (Amos) استفاده شد. با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، مدل ارائه شده براساس نظرات مدیران دانشگاه‌های پیام نور در قالب 16 عامل شامل خلاصه می گردد که عبارت اند از کمبود روحیۀ مشارکت‌پذیری، کمبود روحیۀ خود انتقادی، میل و گرایش به تمرکزگرایی، رجحــان رابطه بر ضابطه، بی‌ثباتی قوانین و مقررات، عدم تناسب اختیارات و مسئولیت‌های محوله، فقدان همدلی و صمیمیت، خیال‌پردازی و خودنمایی، تصور دارا بودن قدرت بی‌نهایت، تصور دارا بودن موفقیت نامحدود، استفاده از دیگران در جهت پیشرفت و ارتقای خود، خصومت نسبت به دیگران، عزت‌نفس، غرور سازمانی، ریاست‌طلبی و ساختار سازمان. تفاصيل المقالة