امروزه تخصیص و توزیع نامناسب اعتبارات در مناطق شهری بویژه در کلان­شهرها به یک مسئله حاد اقتصادی-  اجتماعی بدل گشته است. به گونه­ای که بخشی از نابرابری­ها در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و در مجموع توسعه­نیافتگی مناطق، اغلب متأثر از توزیع ناعادلانه اعتبارات بوده است. این پژوهش با هدف سنجش و مقایسه مناطق 22 گانه کلان­شهر تهران از منظر رابطه بین سطح توسعه­یافتگی و میزان اعتبارات و منابع متمرکز هر منطقه در راستای عدالت توزیعی انجام یافته است. بنابراین از نظر هدف، تحقیقی کاربردی و بر حسب ماهیت تحقیقی توصیفی- تحلیلی می‌باشد. محدوده جغرافیایی مورد پژوهش، کلان­شهر تهران و جامعه آماری آن مناطق 22 گانه شهرداری تهران است. تعداد نمونه این پژوهش بر حسب ماهیت موضوع و حجم پایین تعداد جامعه آماری، همان 22 منطقه در نظر گرفته شد. گردآوری داده­ها بصورت کتابخانه­ای بوده است. برای سطح­بندی مناطق بر اساس شاخص­های توسعه­یافتگی (شاخص­های کاربری زمین، عناصر خدماتی و اقتصادی شهر)، از مدل تاپسیس استفاده شده است. همچنین از روش­های آماری نظیر ضرایب رابطه دو متغیره ترتیبی از جمله گاما و جدول تقاطعی برای نشان دادن نوع و چگونگی رابطه بین متغیرهای تحقیق استفاده گردیده است. از نرم­افزارهای تجزیه­ و تحلیل مورد استفاده در این رابطه نیز می­توان به نرم­افزارهای EXCEL، SPSS، GIS اشاره کرد. نتایج این پژوهش نشان داد بین سطح توسعه یافتگی و میزان اعتبارات در بین مناطق 22 گانه کلان شهر تهران رابطه معنی­دار وجود دارد. بدین ترتیب که مناطق توسعه­یافته اعتبارات زیادتری نسبت به مناطق در حال توسعه و یا توسعه نیافته به خود اختصاص می­دهند. اما این موضوع با عدالت توزیعی منافات داشته و در واقع وضعیت حاکم بر مناطق 22 گانه کلان­شهر تهران از این منظر رضایتبخش نبوده و در راستای عدالت نیست. تفاصيل المقالة