مسکن های جمعی و کوی¬های مسکونی مفاهیمی هستند که به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته¬اند. مسکن جمعی شامل ساختمان¬های بلند مرتبه یا مجتمع¬های مسکونی هستند که برای زندگی گروهی طراحی شده¬اند و می¬توانند امکانات و خدمات مشترکی داشته باشند. اما کوی¬های مسکونی، مناطق کوچکتر و معمولا سنتی¬تری هستند؛ که از طریق یک فضای مشترک مانند میدان یا حیاط داخلی با هم متصل می¬باشند و تعاملات اجتماعی و همبستگی بیشتری را ترویج می¬دهد. در دوران پهلوی دوم با توسعه شهرها تغییراتی که در معماری و شهرسازی ایران رخ داد و مفهوم منطقه گرایی جزئی از موارد مورد توجه در کوی¬های مسکونی آن دوران بود. هدف از انجام پژوهش حاضر تبیین شاخصه¬های منطقه¬گرایی در معماری کوی¬های مسکونی ایران در دوره پهلوی دوم (مطالعه موردی شهر تهران) می¬باشد. پژوهش حاضر یک پژوهش کیفی و از نوع تحقیقات توصیفی- تحلیلی است. روش گردآوري داده¬ها میدانی- اسنادی و نمونه آماری 9 کوی مسکونی در شهر تهران می¬باشند. روش تجزیه و تحلیل داده ها استنتاجی و تحلیل اصلی مضمون با استفاده از متون تاریخی، تفسیر نمادها و فرم موجود بر روی ساختمان¬ها، الگوهای فضایی و زمانی در نقشه¬ها، ارتباط بین سبک-های معماری لحاظ شده در کوی¬ها و شرایط اجتماعی- فرهنگی (پهلوی دوم) است. نتایج نشان داد در دوران پهلوی دوم، رویکرد منطقه‌گرایی به‌عنوان یک رویکرد جهانی در معماری، تأثیر قابل توجهی بر کوی‌های مسکونی در تهران داشته است. این دوره با تأکید بر مدرنیته و توسعه شهری در ایران، به ویژه در تهران، زمینه‌ساز تغییرات گسترده‌ای در شکل و ساختار معماری شهری بوده است. تفاصيل المقالة