زمینه: یکی از مباحثی که ضرورت توجه به آن در نظام آموزش عالی احساس می شود کارآفرینی آموزشی است، دانشگاه ها برای اینکه بتوانند به عنوان یک عنصر کلیدی در راستای توسعه همه جانبه کشور گام بردارند نیازمند توسعه کارآفرینی آموزشی و شناسایی عوامل موثر بر آن هستند. هدف: پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل موثر بر کارآفرینی آموزشی در دانشگاه های دولتی کشور انجام شد. روش: روش تحقیق آمیخته (کیفی – کمی) بود، در بخش کیفی از روش تحلیل محتوای کیفی با رویکرد استقرایی و در بخش کمی از روش توصیفی-پیمایشی بهره گرفته شد. نمونه آماری در بخش کیفی متخصصان و صاحب نظران حوزه کارآفرینی، مدیریت آموزشی، برنامه ریزی آموزشی و برنامه ریزی درسی و مدیریت آموزش عالی در کشور بود و جامعه آماری در بخش کمی شامل تمامی دانشجویان گروه علوم تربیتی دانشگاه های دولتی کشور بود. روش نمونه گیری در بخش کیفی هدفمند و در بخش کمی خوشه ای به صورت چند مرحله ای بود که تعداد 225 نفر به عنوان نمونه آماری جهت بررسی انتخاب شدند. برای تعیین حجم نمونه مورد نظر از فرمول کوکران استفاده شد. ابزار گردآوری داده های پژوهش در بخش کیفی مصاحبه نیمه ساختار یافته و در بخش کمی پرسشنامه محقق ساخته بود. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه مورد تایید متخصصان و اساتید قرار گرفت، مقدار شاخص های نسبت روایی محتوایی یا CVR برابر با 79/0 و شاخص روایی محتوایی یا CVI61/0 به‌دست آمد پایایی پرسشنامه از طریق ضریب آلفای کرونباخ 90/0 محاسبه شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق تحلیل عاملی اکتشافی در نرم افزار SPSS21 انجام شد. یافته ها: بر اساس نتایج پژوهش شش عامل ساختار اقتصادی(3 عامل فرعی)، ساختار فرهنگی (3 عامل فرعی)، ساختار اجتماعی(2 عامل فرعی)، ساختار آموزشی(4 عامل فرعی)، ساختار محیط بیرونی(2 عامل فرعی) و ویژگی های فردی(2 عامل فرعی) موثر بر توسعه کارآفرینی آموزشی در دانشگاه های دولتی شناسایی شد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که کارآفرینی آموزشی تحت تاثیر عوامل مختلفی هستند این عوامل در شش حوزه کلان اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، آموزشی، محیط بیرونی و فردی گسترده شده است. تفاصيل المقالة

این تحقیق با هدف تببین رابطه بین جامعه پذیری سازمانی و مسئولیت پذیری اجتماعی در میان کارکنان دانشگاه ارومیه انجام شده است. با استفاده از روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی، 200 نفر از کارکنان دانشگاه با توجه به دانشکده محل خدمت به صورت طبقه­ای متناسب با حجم هر یک از دانشکده­ها به طور تصادفی انتخاب شدند. برای گردآوری داده­های پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد جامعه پذیری سازمانی بر اساس مدل تائورمینا و مسئولیت­پذیری اجتماعی بر پایه مدل کارول استفاده شده است. داده­های تحقیق پس از جمع آوری براساس فرضیه­های پژوهش و با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند گانه تحلیل شدند. نتایج گویای آن است که: 1- بین جامعه پذیری سازمانی با مسئولیت پذیری اجتماعی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. 2- مولفه­های دریافت آموزش، تفاهم می­توانند به طور مثبت و معنی­دار ابعاد مسئولیت اقتصادی، قانونی، اخلاقی و اجتماعی را پیش بینی کنند. در نتیجه می­توان بیان کرد با توجه نمودن به جامعه پذیری کارکنان می­توان شاهد بهبود و افزایش مسئولیت­پذیری اجتماعی آنان بود. تفاصيل المقالة