عدم موفقیت بسیاری از پروژه‌های عمرانی و تصمیمات از نوع حکمرانی ناشی از عدم فهم مقیاس در طراحی و برنامه ریزی می‌باشد. قیاس شاخص‌های فعال در محیط و فهم میزان تاثیرگذاری آن‌ها مقیاس را به‌دست می‌دهد؛ در عرصه‌ معماری و حکمرانی شهری "مقیاس" کمیت‌ها وکیفیت‌های مختلف و ناهمسان را شامل می‌شودکه احصا و فهم آنها بسیار مشکل و این سوال مطرح می‌شود: ادراک گستره قیاس‌های کمی‌وکیفی محیط طراحی که بازتاب آن‌ها مقیاس پروژه را آشکار می‌کند برای یک طراح چگونه فهم می‌آید، به‌گونه‌ای که طراح بر برد، نفوذ وکارایی خط خود، در طول عملیات طراحی مسلط باشد؟ عمدتا خطای مقیاس در طی انتقال ادراکی در فاصله مابین تصویر ذهنی طراح و یا طرح او بر روی کاغذ تا ابعاد واقعی بنا در محیط بیرون اتفاق می‌افتد؛ در واقع طراح ( معمار، شهرساز، سیاستگذار) با تصمیم خودکه به سادگی آن را روی کاغذ ترسیم می‌نماید، در محیط خارجی در حال دخل و تصرف و ایجاد تغییرات غیر قابل برگشت است و می‌تواند محیط و ویژگی‌هایش را تخریب یا تقویت نماید. این موضوع نیازمند یک مطالعه فلسفی است در‌خصوص اینکه رابطه فهم محدود انسان، چگونه با جهان نامحدود بیرون به طور صحیح برقرار می‌شود. مقاله حاضر تفکر سوبژکتویسم را برای ادراک محیط ناقص می‌داند و در مقابل به‌کارگیری روش هرمنوتیک در فهم را به عنوان طریق ادراک محیط و مقیاس معرفی می‌نماید. روش این تحقیق کیفی و از منظر هدف کاربردی است و سعی دارد با فراهم آوردن گفتمان هرمنوتیک و مقیاس به شیوه استدلال منطقی نتایج خود را بیان نماید. تفاصيل المقالة