هدف: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی هنردرمانی بر اضطراب و پرخاشگری در کودکان کار شهر تهران انجام گرفت. روش: شهر تهران در سال 1402 تشکیل می‌دادند. بر اساس معیارهای ورود به مطالعه، 120 کودک کار به روش نمونه‌گیری تصادفی از مراکز نیکوکاری حامی کودکان در شهر تهران انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش (60 نفر) و کنترل (60 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در طی10 جلسه 60 دقیقه‌ای تحت هنردرمانی قرار گرفته؛ اما گروه کنترل در لیست انتظار هنردرمانی باقی ماند. بعد از اتمام جلسات درمانی از هر دو گروه در شرایط یکسان پس‌آزمون به عمل ‌آمد. به منظور بررسی تأثیر هنردرمانی بر اضطراب و پرخاشگری در کودکان کار شهر تهران، از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد میانگین نمرات اضطراب و پرخاشگری در پس آزمون، در گروه آزمایش به طور معناداری پایین‌تر از گروه کنترل بود و آزمودنی‌های گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، در پس آزمون کاهش معناداری در اضطراب و پرخاشگری داشتند. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از پژوهش، هنردرمانی به عنوان یک روش روان‌درمانی مؤثر در جهت کاهش اضطراب و پرخاشگری به درمانگران حوزه کودکان پیشنهاد می‌شود.