این پژوهش با هدف مقایسه تاثیر درمان انفرادی و گروهی ACT بر دو اختلال وحشت‌زدگی و آگورافوبیا صورت گرفت. طرح پژوهشی این مطالعه نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون-پس آزمون با دو گروه آزمایش، بدون گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه مراجعین یکی از کلینیک های روان شناسی شهر تهران در بازه زمانی بهمن ۱۳۹۶ تا خرداد ۱۳۹۷ با تشخیص اختلال وحشت‌زدگی، و آگورافوبیا طبق معیارهای DSM5 و پاسخ به پرسشنامه وحشت‌زدگی و آگورافوبیا Barlow & Zinbarg (1996) بود. نمونه پژوهشی این مطالعه، ۶ نفر برای مداخله انفرادی و ۱۰ نفر برای مداخله گروهی بود که به روش نمونه گیری داوطلبانه، از جامعه مذکور انتخاب شد. مداخله انفرادی برای هر فرد به مدت ۸ جلسه ۶۰ دقیقه‌ای و مداخله گروهی به مدت ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه‌ای به طول انجامید. تجزیه‌ و تحلیل داده‌ها با روش آمار توصیفی و جهت استنباط آنها از تحلیل کوواریانس به وسیله نرم افزار SPSSv.22 استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهندکه درمان‌گروهی پذیرش و تعهد در متغیرهای وحشت‌زدگی، هراس اجتماعی و ترس از مکان‌های شلوغ تاثیر بیشتری نسبت به درمان انفرادی دارد، اما در خصوص ترس‌های درونی، بین درمان‌گروهی و درمان انفرادی تفاوت معناداری یافت نشد. بر اساس این یافته ها می‌توان گفت متغیرهایی که در آنها درمان‌گروهی موثرتر هستند، بیشتر به روابط بین فردی مربوط هستند اما ترس درونی بیشتر به مشکلات فردی معطوف می‌باشد. تفاصيل المقالة

هدف از این پژوهش، مقایسۀ نشخوار ذهنی، احساس درماندگی و بزرگنمایی در سنین مختلف و رابطۀ آنها با سبک‌های مقابله با استرس در بازدیدکنندگان یک وب‌سایت سنجش وضعیت روانی طی هفتۀ اول شیوع کرونا ویروس بود. جامعۀ آماری پژوهش شامل همۀ بازدیدکنندگان از یک وب‌سایت سنجش وضعیت روانی در بازۀ زمانی ۲ تا ۱۰ اسفند ۱۳۹۸ بود. نمونۀ این پژوهش ۹۳۳ نفر از بازدیدکنندگان بود که به‌صورت هدفمند به پرسشنامه‌های فاجعه‌پنداری (Sullivan, 2009) و سبک‌های مقابله‌ای (Endler & Parker, 1990) پاسخ دادند. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها به شیوۀ تحلیل واریانس و ضریب همبستگی پیرسون صورت گرفت. یافته‌ها نشان داد بین نشخوار ذهنی، احساس درماندگی و بزرگنمایی در سنین مختلف جامعه به هنگام شیوع کرونا ویروس تفاوت وجود دارد (05/0<P). نشخوار ذهنی در سنین مختلف متفاوت بود، احساس درماندگی با افزایش سن کمتر دیده شد و بزرگنمایی در افراد بالای ۴۵ سال با روند افزایش سن کمتر مشاهده شد. در خصوص همبستگی بین متغیرها یافته‌ها نشان داد سبک مسئله‌مدار با احساس درماندگی، بزرگنمایی و نشخوار ذهنی، رابطه منفی داشت (05/0<P). سبک هیجان‌مدار با هر سه متغیر (05/0<P) و سبک اجتنابی با بزرگنمایی و نشخوار ذهنی رابطه مثبت داشت (05/0<P). تفاصيل المقالة

این پژوهش با هدف مقایسۀ اثربخشی مدل بومی‌شدۀ پذیرش و تعهد درمانی متمرکز بر شفقت با مدل غیربومی این درمان بر علائم اختلال استرس پس از سانحه در زنان صورت گرفت. روش این پژوهش آزمایشی و ازجمله طرح‌های پیش‌آزمون-پس‌آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعۀ آماری پژوهش همۀ زنان داوطلب مراجعه‌کننده به کلینیک آوای دوستی در بازۀ زمانی مهر تا دی ماه 1397 به تعداد 200 نفر بود که از طریق فراخوان به این پژوهش دعوت شدند. نمونۀ تحقیق شامل 42 نفر از بین داوطلبین ذکر شده بود که به روش هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی به سه گروه تقسیم گردیدند. یکی از گروه‌های آزمایش تحت 8 جلسه درمان 120 دقیقه‌ای مدل بومی‌شدۀ پذیرش و تعهد درمانی متمرکز بر شفقت قرار گرفت. گروه آزمایش دوم نیز این مداخله را با مدل غیربومی‌شده همین درمان دریافت نمود. گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. به‌منظور سنجش داوطلبین از معیارهای DSM V برای تشخیص PTSD و پاسخ به پرسشنامه اختلال استرس پس از سانحه (Berislin, Lonner & Thorndike, 1973) استفاده شد. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، از آمار توصیفی، تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی سیداک استفاده شد. یافته‌ها نشان داد میانگین تغییرات در سه خرده مقیاس مشکل در ارتباط بین فردی، مشکل در مهار عاطفی و افسردگی در گروه تحت مداخله با مدل بومی بیشتر از مدل غیربومی است (05/0>P). در خرده مقیاس خاطرات رخنه کننده، چنین تفاوتی در گروه‌های آزمایش مشاهده نشد. همچنین هر دو گروه آزمایش تغییرات معناداری برای همه متغیرها نشان دادند که در گروه کنترل مشاهده نگردید (05/0>P). تفاصيل المقالة