به­دلیل اینکه کشاورزی تامین­کننده­ی مواد غذایی و کالاهای تولیدی برای رفع نیازهای اولیه  انسان­ها است، به­عنوان یکی از بخش­های مهم اقتصادی هر کشور مطرح بوده و از طرف دیگر سهم قابل توجهی از اشتغال و ارزش افزوده را دارا می­باشد. برای رساندن مواد اولیه برای تولید محصولات کشاورزی از یک طرف و رساندن کالاهای تولید شده در بخش کشاورزی به­دست مصرف­کنندگان، احتیاج به شبکه­های ارتباطی و راه­ها می­باشد. با توجه به اهمیت موضوع، در مطالعه­ی حاضر با استفاده از مدل داده­های تابلویی، روش اثر ثابت و اطلاعات سال­های 1379 تا 1390، میزان تأثیر توسعه­ی زیرساخت­های حمل و نقل بر ارزش افزوده­ی بخش کشاورزی   استان­های منتخب ایران بررسی شده است. نتایج حاکی از این است که متغیر شاخص زیرساخت حمل و نقل بر رشد بخش کشاورزی تأثیر مثبت دارد. چنانچه می­توان با سرمایه­گذاری در بخش حمل و نقل از بازدهی صعودی بلندمدت در بخش کشاورزی و در نهایت در اقتصاد کل کشور بهره جست. بنابراین پیشنهاد می­شود که استراتژی توسعه­ی کشاورزی بر روی توسعه­ی زیرساخت­های حمل و نقل متمرکز شود و از درآمد بخش کشاورزی برای تأمین بخشی از منابع مورد نیاز جهت توسعه­ی زیرساخت­های حمل و نقل استفاده گردد.   طبقه­بندیJEL:Q1, L9 تفاصيل المقالة