بیماری دیابت موجب سوء عملکرد دستگاه تناسلی، اختلال در اسپرماتوژنز و نیز کاهش تعداد اسپرم، تستوسترون سرم و حجم مایع سمینال می گردد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی اثر اولئوروپین بر تغییرات بافتی در غدد پروستات و سمینال وزیکول موش های صحرایی دیابتی شده، بود. بدین منظور، تعداد 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در 3 گروه 10تایی درنظر گرفته شد که شامل گروه‌های کنترل، دیابتی شده و تیمار بودند. گروه تیمار پس از ایجاد دیابت بااسترپتوزوسین، اولئوروپین را با دز 500 میلی گرم بر کیلوگرم به‌ مدت 28 روز از طریق گاواژ دریافت کرد. در پایان دوره، از گروه های مختلف نمونه های بافتی از غدد پروستات و سمینال وزیکول اخذ و پس از تهیه برش و رنگ آمیزی معمول هماتوکسیلین-ائوزین مورد بررسی قرارگرفتند. نتایج بررسی مورفولوژیکی بیانگر افزایش ترشحات، افزایش معنی دار قطر واحدهای ترشحی و کاهش معنی دار بافت همبند بینابینی در غدد پروستات و سمینال وزیکول در گروه تیمار در مقایسه با گروه دیابتی بود (05/0p <). نتایج هیستومورفومتری نیز نشانگر افزایش معنی دار ارتفاع اپیتلیوم و قطر توبول های پروستات و ارتفاع اپیتلیوم سمینال وزیکول در گروه تیمار نسبت به گروه دیابتی بود (05/0p <). هم‌چنین نسبت وزن غدد مورد مطالعه به وزن بدن در گروه تیمار در مقایسه با گروه دیابتی افزایش معنی‌‌داری داشت (05/0p <). این مطالعه نشان داد که تجویز اولئوروپین از تغییر‌ات بافتی ایجادشده توسط دیابت در غده پروستات و سمینال وزیکول موش‌‌ صحرایی جلوگیری می‌کند. تفاصيل المقالة

کریپتورکیدسیم حاصل اختلال در نزول بیضه به داخل اسکروتوم می باشد. متعاقب اصلاح کریپتورکیدیسم (اورکیدوپکسی)، بهبود تدریجی آسیب های بافت بیضه مشاهده می شود. هدف از انجام مطالعه حاضر ارزیابی بافت شناسی تاثیر کوآنزیم Q10 بر بافت بیضه پس از اورکیدوپکسی در موش صحرایی بود. بدین منظور 40 سر موش صحرایی نر نابالغ به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. در گروه اول مداخله جراحی صورت نگرفت. در گروه دوم موش ها تحت جراحی کریپتورکیدیسم تجربی دوطرفه قرار گرفته و تا پایان دوره آزمایش نگه داری شدند. در گروه سوم و چهارم ابتدا کریپتورکیدیسم تجربی دوطرفه ایجاد شد و پس از 35 روز جراحی اورکیدوپکسی صورت گرفت. موش های گروه سوم پس از اورکیدوپکسی به مدت 30 روز روغن زیتون و موش های گروه چهارم پس از اورکیدوپکسی به مدت 30 روز کوآنزیم Q10 را به طور خوراکی دریافت کردند. در پایان دوره، نمونه های بافت بیضه و اپی دیدیم جهت مطالعات مورفولوژی و هیستومورفومتری اخذ گردید. نتایج با روش های آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی تحلیل گردید و 05/0>p < /em> معنی دار در نظر گرفته شد. آسیب شناسی بافتی نشان داد که کوآنزیم Q10، مراحل بهبود صدمات بافت بیضه را پس از اورکیدوپکسی تسریع می کند. همچنین قطر لوله های منی ساز و ضخامت اپی تلیوم لوله ها به صورت معنی دار افزایش یافته (05/0>p < /em>) و نیز شاخص تمایز لوله، ضریب تجدیدپذیری و ضریب اسپرمیوژنز نیز به طور معنی‌داری افزایش یافت (05/0>p < /em>). این مطالعه نشان داد که استفاده از کوآنزیم Q10 باعث ترمیم بافت بیضه، بهبود شاخص های هیستومورفومتریک و ضرایب اسپرماتوژنز متعاقب اورکیدوپکسی در موش صحرایی می شود. تفاصيل المقالة