مقدمه:تعهد سازمانی یک ویژگی مهم شغلی و سازمانی است که بیانگر میزان وفاداری افراد به سازمان می‌باشد. نیروی انسانی متعهد به سازمان باعث افزایش چشم‌گیر عملکرد سازمان و تجلی بهتر افراد سازمانی می‌شود. توسعه خدمات بهداشتی درمانی علاوه بر برخورداری از کادر درمانی مجرب و توانمند مستلزم وجود نیروهایی متعهد و وفادار به سازمان نیز می‌باشد. هدف اصلی این پژوهش مقایسه تعهد سازمانی پرسنل بالینی و غیربالینی شاغل در بیمارستا‌ن‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران و عوامل موثر بر آن در سال 1393 می‌باشد. روش پژوهش: این تحقیق یک مطالعه توصیفی - تحلیلی از نوع مقطعی و کاربردی است که در طول سال 93 در بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شده است. واحدهای پژوهش 150نفر پرسنل بالینی (افرادی هستند که مستقیما بر بالین بیمار حضور داشته) دیپلم و بالاتر و 150 نفر پرسنل غیر بالینی (افرادی هستند که خدمات غیر بالینی و اداری را انجام می‌دهند و بطور مستقیم بر بالین بیمار حضور ندارند) دیپلم و بالاتر (جمعاً 300 نفر) شاغل در بیمارستان‌های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران می‌باشند که به شیوه تصادفی انتخاب و ابزار جمع‌آوری اطلاعات که شامل دو پرسشنامه اطلاعات فردی و تعهد سازمانی می‌یر و آلن بود را به صورت خود گزارشی تکمیل نمودند. پرسشنامه تعهد سازمانی می‌یر و آلن پرسشنامه‌ای استاندارد و شامل 24 سوال در سه بعد تعهد عاطفی (سوال 1 تا 8)، تعهد مستمر (سوال 9 تا 16) و تعهد هنجاری یا تکلیفی (سوال 17 تا 24) می‌باشد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها علاوه بر آمار نوصیفی ازضریب همبستگی اسپیرمن،آزمون فیشر و آزمون خی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که میانگین تعهد سازمانی در کلیه پرسنل بیمارستان‌های منتخب بالاست اما در پرسنل بالینی بطور معنی‌داری از پرسنل غیر بالینی بالاتر است -6/105, P<0/001) (t=. هم‌چنین میانگین کلیه ابعاد تعهد سازمانی (بعد عاطفی، بعد مستمر و بعد تکلیفی) در پرسنل بالینی بطور معنی‌داری از پرسنل غیربالینی بالاتر است (001/0P <). نتیجه‌گیری: کلیه ابعاد تعهد سازمانی (بعد عاطفی، بعد مستمر و بعد تکلیفی) در گروه بالینی با میزان تحصیلات و سابقه کار ارتباط دارد اما تنها تعهد تکلیفی با وضعیت تاهل، میزان تحصیلات و سابقه کار ارتباط معنی‌دار نشان می‌دهد. در گروه غیر بالینی تعهد مستمر با نوع استخدام، تعهد تکلیفی با جنس و تعهد سازمانی با نوع شغل ارتباط معنی‌دار دارد. کلیه ابعاد تعهد سازمانی در هر دو گروه بالینی و غیر بالینی با رضایت از سرپرست ارتباط معنی‌داری را نشان می‌دهد. تفاصيل المقالة

مقدمه: اعتباربخشی یک مدل حمایتی و جامع جهت بررسی عملکرد بیمارستان است. پژوهش حاضر مطالعه کیفی با هدف بررسی روش امتیازدهی استانداردهای اعتباربخشی بیمارستانی در ایران انجام گردیده است. روش پژوهش: این پژوهش یک مطالعه کیفی در سال 96 می‌باشد. هدف ما مصاحبه با خبرگان در حیطه سیاست‌گذاری و صاحب‌نظران اعتباربخشی بیمارستانی در ایران بود. بر این اساس با 25 نفر از خبرگان و ارزیابان اعتباربخشی بیمارستانی مصاحبه نیمه ساختار یافته انجام شد. از روش تحلیل چارچوبی برای آنالیز داده‌های کیفی استفاده شد. یافته‌ها: در مطالعه حاضر، شش موضوع به عنوان عوامل کلیدی اثرگذار بر روش اعتباربخشی بیمارستانی شناسایی شدند. دسته‌بندی استانداردها، نمره‌دهی،وزن‌دهی، رتبه‌بندی نمره کلی، نقش ارزیابان، روش ارزیابی بود. در روش فعلی نمره کلی تفاوت بیمارستان‌ها را مشخص نمی‌نمود وزن‌دهی بصورت شفاف مشخص نبود .گام‌های اجرایی سنجه‌ها که راهنمای اجرا می‌باشند نمره‌دهی شده و مدل تصمیم‌گیری ارزیابان یکسان نبود و ارزیابی‌ها اجباری بوده و توسط سازمان مستقل انجام نمی‌گردید. نتیجه‌گیری: در حیطه دسته‌بندی استانداردها و نحوه نمره‌دهی و وزن‌‌دهی درارزیابی اعتباربخشی تغییراتی لازم است. سنجه‌های الزامی‌در استانداردهای اعتباربخشی حذف شود. پیش شرط ورود به فرآیند اعتباربخشی کسب مجوزهای لازم قبل از اعتباربخشی خواهد بود. پیشنهاد می‌گردد از مقیاس لیکرت برای نمره‌دهی سنجه‌ها استفاده شود. برای استانداردهای ایمنی بیمار وزن بیشتری در نظر گرفته شود. تفاصيل المقالة