ارزیابی ظرفیت ژئومورفوتوریسم منطقه ویژه پارس جنوبی با روش پریرا

الموضوعات :

سمیه خالقی ¹ , محمدمهدی حسین زاده ²

1 - گروه آموزشی جغرافیای طبیعی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
2 - گروه آموزشی جغرافیای طبیعی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

تاريخ الإرسال : 28 الثلاثاء , رمضان, 1439 تاريخ التأكيد : 03 الأحد , ربيع الأول, 1440 تاريخ الإصدار : 29 الأربعاء , جمادى الثانية, 1440

الکلمات المفتاحية: ژئوتوریسم, ژئومورفوسایت, روش پریرا, منطقه ویژه پارس جنوبی,

ملخص المقالة :

منطقه ویژه پارس جنوبی در استان بوشهر و در سواحل خلیج فارس واقع شده است که دارای مناظر ارزشمند زمین شناسی و ژئومورفولوژیکی و زیست محیطی می باشد. پژوهش حاضر با هدف ظرفیت سنجی ژئوتوریسمی منطقه ویژه پارس جنوبی با روش پریرا تدوین شده است. بر اساس روش پریرا، ژئومورفوسایت های خلیج نایبند با امتیاز 73/12، دماغه نایبند با امتیاز 89/10، کوه پردیس با امتیاز 51/9، منطقه بنو با امتیاز 88/8، خور عسلویه با امتیاز 5/8، خور بساتین با امتیاز 23/8، ساحل جزر و مدی گلی کنگان با امتیاز 09/8، آبشار بیدخون با امتیاز 77/7، آبشار درزو با امتیاز 92/6 و آبشار کلات با امتیاز 84/6 به ترتیب دارای بالاترین تا کمترین ارزش بوده اند. بنابراین خلیج نایبند دارای بالاترین ارزش ژئوتوریسمی از نظر جذب گردشگر در منطقه است. این خلیج به دلیل داشتن چشم‌انداز طبیعی با ارزش از جمله خورهای متعدد، جنگلهای حرا، سواحل ماسه‌ای، گونه های گیاهی و جانوری, اشکال زمین شناختی و ژئومورفیک دارای ارزش ژئومورفولوژیکی بالا (62/5) و به دلیل جاده دسترسی و قابلیت دید مناسب، جاذبه های طبیعی و فرهنگی، حفاظت قانونی و دسترسی به مراکز خدماتی، دارای ارزش مدیریتی بالا (11/7) در میان سایر ژئومورفوسایت های منطقه است. بنابراین از دیدگاه ژئوتوریسم، جذب گردشگر در منطقه ویژه پارس جنوبی نیازمند مطالعه جامع جهت شناسایی اشکال و فرآیندهای شکل‌گیری ژئومورفوسایت‌ها، ایجاد تسهیلات جهت رفع محدودیت‌های دسترسی و ارائه خدمات گردشگری و حفاظت از ژئومورفوسایت‌ها و کاهش آلودگی های زیست محیطی از جمله آلودگی هوا و آب در منطقه است.