بررسی میزان سرب، جیوه و کادمیوم در اندامهای ماهی شیربت (Barbus grypus) و بیاح (Liza abu) بومی رودخانه کارون منطقه اهواز در سال 1389
الموضوعات :
علی قربانی رنجبری
1
(دکترای حرفهای دامپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کازرون، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، کازرون، ایران)
نازنین قربانی رنجبری
2
(- دکترای حرفهای دامپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کازرون، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، کازرون، ایران.
2- کارشناسی ارشد شیلات، دانشکده شیلات و منابع طبیعی، دانشگاه بین المللی خرمشهر، خرمشهر، ایران)
زهرا قربانی رنجبری
3
(کارشناسی ارشد شیلات، دانشکده شیلات و منابع طبیعی، دانشگاه بین المللی خرمشهر، خرمشهر، ایران)
محمد حسین مرحمتی زاده
4
(دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کازرون، دانشکده دامپزشکی، استادیار گروه بهداشت مواد غذایی، کازرون، ایران)
پریسا چراغی
5
(کارشناسی ارشد شیلات، دانشکده شیلات و منابع طبیعی، دانشگاه بین المللی خرمشهر، خرمشهر، ایران)
الکلمات المفتاحية: اهواز, شیربت, بیاح, عناصر سنگین, کارون,
ملخص المقالة :
تجمع فلزات سنگین در بدم ماهیان سبب تخریب بافتهای نرم و تضعیف سیستم ایمنی شده و از طرف دیگر مصرف ماهیان آلوده عوارض متعددی در انسان ایجاد میکند. این بررسی با هدف تعیین میزان سرب، جیوه و کادمیوم در عضله، آبشش و کبد ماهیان شیربت (Barbus grypus)و بیاح (Liza abu) بومی رودخانه کارون منطقه اهواز انجام شد. در مجموع 80 نمونه ماهی شیربت و بیاح در زمستان سال 1389 از رودخانه کارون صید گردید. پس از آمادهسازی و هضم شیمیایی نمونههای ماهی، جهت سنجش فلزات سنگین از روش اسپکتوفتومتری استفاده شد. طبق نتایج مطالعه، غلظت سرب در اندامهای هر دو گونه ماهی نسبت به سایر عناصر بیشتر بود. همچنین غلظت عناصر سنگین در آبشش بیشتر از کبد و عضلات تعیین گردید. در ماهی شیربت میزان غلظت عناصر سنگین در نمونههای آبشش و کبد اختلاف معنیداری (05/0>p) داشت. در حالی که این اختلاف در ماهی بیاح معنیداری نبود. به طور کلی، آلودگی به فلزات سنگین در ماهی شیربت به صورت معنیداری (05/0>p) بالاتر از ماهی بیاح بود.