مقایسه تأثیر روش تدریس حل مسأله با روش تدریس کاوشگری بر مهارت‌های حل مسأله اجتماعی دانش‌آموزان دختر در درس علوم اجتماعی پایه پنجم ابتدایی

الموضوعات : پژوهش در برنامه ریزی درسی

اسد ادیب نیا ¹ (1عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران)
یحیی مهاجر ² (2عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران)
سکینه شیخ پور ³ (3کارشناس ارشد علوم تربیتی)

تاريخ الإرسال : 27 الثلاثاء , محرم, 1439 تاريخ التأكيد : 27 الثلاثاء , محرم, 1439 تاريخ الإصدار : 09 الخميس , جمادى الأولى, 1434

الکلمات المفتاحية: روش کاوشگری, روش تدریس, روش حل مسأله, مهارت‌های حل مسأله اجتماعی,

ملخص المقالة :

هدف پژوهش بررسی تأثیر روش‌های تدریس فعال بر مهارت‌های حل مسأله اجتماعی بوده است و به مقایسه تأثیر روش تدریس حل مسأله و روش تدریس کاوشگری بر مهارت‌های حل مسأله اجتماعی دانش‌آموزان پایه پنجم ابتدایی در درس علوم اجتماعی شهر کرمان پرداخته است. روش تحقیق شبه تجربی است و از طرح پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. برای جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه مهارت‌های حل مسأله اجتماعی دیزوریلا (1999 ـ 1982) مورد استفاده قرار گرفته است. پایایی آزمون مجدد برای این پرسشنامه بین 0.68 تا 0.91 و ضریب آلفای آن بین 0.69 تا 0.95 گزارش شده است. (دیزوریلا، نِزو، به نقل از دره کردی، 1388).نتایج حاصل از پژوهش عبارتند از: نمرات پس آزمون برای دو گروه آزمایشی روش آموزش حل مسأله وروش آموزش کاوشگری با کنترل اثر پیش آزمون از لحاظ آماری در سطح 0.05 دارای تفاوت معنادار است و با اطمینان 95 درصد روش حل مسأله بیشتر از روش کاوشگری میانگین حل مسأله دانش‌آموزان را ارتقا می‌بخشد. تفاوت معنادار بین توانایی حل مسأله اجتماعی در بعد جهت یابی مثبت و منفی مسأله و در بعد شیوه تکانشگری در دانش‌آموزانی که به دو روش مذکور آموزش می‌بینند، تأیید نمی‌شود. تفاوت معنادار بین توانایی حل مسأله اجتماعی در بعد حل منطقی مسأله و بعد شیوه اجتنابی در دانش‌آموزانی که با روش تدریس حل مسأله و کاوشگری آموزش می‌بینند به نفع روش حل مسأله تأیید می‌گردد.