بررسی و تحلیل زمان روایت در داستان موسی (ع) بر‌اساس دیدگاه ژرار ژنت با تکیه بر قرآن
الموضوعات : فصلنامه مطالعات قرآنی
فرامرز طلایی
1
(دانشجوی دکترای ادیان وعرفان گروه الهیات و معارف اسلامی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران)
محمد فرهمند سرابی
2
(استادیار گروه زبان وادبیات فارسی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران)
ودودو ولیزاده
3
(استادیار گروه الهیات ومعارف اسلامی، واحد پارس آباد مغان، دانشگاه آزاد اسلامی، پارس آباد مغان، ایران)
فرامرز جلالت
4
(استادیار گروه زبان وادبیات فارسی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران)
الکلمات المفتاحية: روایت, زمانِ روایی, موسی(ع), روایت‌گری, ژرارژنت,
ملخص المقالة :
در هر روایت داستانی، روایت‌گری یکی از جنبه‌ی اساسی و اولیه‌ی آن است که بازنمایی اشیا، مکان‌ها و جنبه‌های ایستای داستان و شخصیت‌ها از طریق آن صورت می‌گیرد. از مولفه های مطـرح در روایـت‌گری، مسـأله‌ی زمـان است که مورد توجه روایت‌شناسان مختلف قرار گرفته است. ژرار ژنت ساختارگرای فرانسوی از نظریه‌پردازان برجسته در این زمینه می باشد؛ ایشان علاوه بر (وجه و آوا) زمان و زمان پریشی هایِ روایت را یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های روایتِ داستان درجهت انتقال سریع و بهتر پیام دانسته است. با توجه به اهمیت این موضوع در روایت‌گری های قرآن کریم، پژوهش مذکور سعی کرده ضمن اشاره به نظریه‌ی روایی ژنت، با روش توصیفی – تحلیلی، زمانِ روایی داستان موسی (ع)،که از برجسته‌ترین داستان‌های قرآنی است، را مورد بررسی قرار دهد. نتیجه این بررسی مشخص می کند که در این داستان، هر چند کما بیش از تمامی شگردهای زمان پریشی، اعم ازترتیب، تداوم و بسامد استفاده گشته است، اما وجه غالب در زمان پریشی ها، با گذشته نگری درون داستانی، در بسامد با نوع مکرر و در تداوم هم بیشتر با حالت حذف یا خلاصه بوده است.
