واکاوی مجازاتهای کودک از منظر فقه امامیه
الموضوعات :احسان علی اکبری بابوکانی 1 , رضا عبا سپور 2 , حسین ناصری 3
1 - دانشجوی دکتری دانشگاه فردوسی، رشته‌ی فقه و مبانی حقوق اسلامی، مشهد، ایران
2 - عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد گناباد، گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، گناباد، ایران
3 - دانشیار دانشگاه فردوسی، گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، مشهد، ایران.
الکلمات المفتاحية: فقه امامیه, کودک, مجازات, تنبیه, تأدیب, تعزیر,
ملخص المقالة :
آنچه که در فقه امامیه دربارهی مجازات و تنبیه کودک آمده است، مطلق ممنوعیت نیست و با توجهبه مقتضیات و شرایط خاصی، شارع مقدس ممنوعیت آن را مرتفع نموده است. در بادی امر عنوان اولیهدر مجازات و تنبیه حرمت است و این ظهور بدوی در کودک به طریق اولی صادق است و موارد جوازآن در نوع افراد و همچنین کودک تحت عنوان موارد خاص جعل شده است. تعزیر و تنبیه، دو عنوانکلی هستند که موارد خاص جواز تنبیه و مجازات را شامل میشوند. هر چند اکثر فقها در تنبیه بدنیکودک، این دو عنوان را تفکیک نکرده اند، اما به نظر میآید از آنجا که در برخی موارد خاص به آناشاره نموده اند، تفکیک این دو عنوان ضروری است؛ چه آنکه موارد، حکم، شرایط و بسیاری از لوازماین دو عنوان با هم متفاوت است و ثمرات عملی قابل توجهی در تفکیک این دو عنوان وجود دارد.بسیاری از ضوابط و شرایط تنبیه و مجازات بدنی کودک در کتب فقهی بررسی نشده است.
