تحلیل مطلوبیت مسیر برای عابر پیاده بر مبنای توزیع فعالیت‌ها با استفاده از ابزار تحلیل شبکه شهری (مطالعه موردی: محدوده مرکزی شهر تهران)

الموضوعات :

راما قلمبر دزفولی ¹ , نگار فرزادی مقدم ²

1 - استادیار گروه شهرسازی، واحد پردیس، دانشگاه آزاد اسلامی، پردیس، ایران.
2 - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران

تاريخ الإرسال : 19 الخميس , رجب, 1439 تاريخ التأكيد : 13 الخميس , ذو القعدة, 1439 تاريخ الإصدار : 14 الخميس , ربيع الأول, 1440

الکلمات المفتاحية: چیدمان فضا, خیابان‌های مرکزی تهران, مطلوبیت مسیر پیاده, ابزار تحلیل شبکه شهری(UNA), شاخص مرکزیت فعالیت,

ملخص المقالة :

امروزه چنانچه خیابان‌ها، فعالیت‌های کافی و جاذب برای عابر پیاده نداشته باشند گام‌های بعدی برای تشویق شهروندان به پیاده‌روی در معابر با مشکل مواجه خواهد شد. در این میان افزونهتحلیل شبکه شهری نرم‌افزار ARCGIS قابلیت‌هایی برای محاسبه سنجه‌های کیفیت دسترسی روی شبکه معابر ارائه نموده که می‌تواند در ارزش‌گذاری معبر با‌‌ ‌توجه به فعالیت‌های پیرامونی، برای جذابیت پیاده‌روی مورداستفاده قرار گیرد. این پژوهش سعی بر آن دارد که از طریق ابزار تحلیل شبکه شهری،شاخص مرکزیت فعالیتیقطعه معابر شهری را در محدوده مرکزی شهر تهران، محاسبه و بصری‌سازی نماید. نتایج این تحلیل نشان داد که نه‌تنها در مرکز شهر تهران تحت تأثیر عملکردهای خیابان‌های ولیعصر، انقلاب و جمهوری، شبکه‌ای به‌هم‌پیوسته از قطعه مسیرهایی با مرکزیت فعالیتی بالا وجود دارد بلکه با تغییراتی اندک در کارکردها می‌توان به ایجاد شبکه‌های به‌هم‌پیوسته جدید و مطلوب برای پیاده‌روی نیز دست‌یافت.

المصادر:

1. بحرینی، سیدحسین؛ و تقابن، سوده. (1390). آزمون کاربرد روش چیدمان فضا در طراحی فضاهای سنتی شهری، نمونه موردی: طراحی محور پیاده امامزاده قاسم. هنرهای زیبا، 48، 18-5.
2. پیله‌ور، علی اصغر؛ و عطایی، سینا؛ و زارعی، عبدالله. (1391). بررسی تأثیر میان کنش فضایی بر تعادل فضایی در ساختار شهری بجنورد با استفاده از فن چیدمان فضا. پژوهش‌های جغرافیای انسانی، 79، 102-87.
3. خستو، مریم؛ و سعیدی رضوانی، نوید. (1389). عوامل مؤثر بر سرزندگی فضاهای شهری (خلق یک فضای شهری سرزنده با تکیه بر مفهوم مرکز خرید پیاده. هویت شهر، 4(6)، 74-63.
4. رصدخانه شهری تهران. (1396). رصد وضعیت شهرسازی تهران، نظام قطعه‌بندی و کاربری زمین، جلد اول. تهران: انتشارات سازمان فناوری اطلاعات و ارتباطات شهرداری تهران.
5. ریسمانچیان، امید؛ و بل، سایمون. (1389). شناخت کاربردی روش چیدمان فضا در درک پیکره‌بندی فضایی شهرها. نشریه هنرهای زیبا، معماری و شهرسازی، 43، 56-49.
6. شیعه، اسماعیل؛ حبیبی، کیومرث؛ پیرایه گر، میلاد. (1392). تبیین شاخص‌های جانمایی پیاده راه‌های شهری براساس اهداف توسعه پایدار اجتماعی با استفاده از روش ANP. هویت شهر، 9 (22)، 30-19.
7. عباس زادگان، مصطفی. (1381). طراحی شهری: روش چیدمان فضا در فرآیند طراحی شهری با نگاهی به شهر یزد. مدیریت شهری، 9، 64-75.
8. کریمی مشاور، مهرداد؛ و نگین تاجی، صمد. (1391). طراحی پیاده راه‌ها در شهر تهران. دانش شهر، 123، 10-6.
9. معینی، سید محمد مهدی. (1385). افزایش قابلیت پیاده مداری، گامی به‌سوی شهری انسانی‌تر، نشریه هنرهای زیبا، 27، 16-5.

10. Hillier, B. (1996). Space in the machine. Cambridge: Cambridge university press.
11. Hillier B. & Hanson J. (1984). The Social Logic of Space. Cambridge: Cambridge University Press.
12. Hillier, B., & Vaughan, L. (2007). The city as one thing. Progress in Planning, 67(3), 205-230.
13. Kang, C. D. (2015). The effects of spatial accessibility and centrality to land use on walking in Seoul, Korea. Cities, 46, 94-103.
14. Offenhuber, D., & Ratti, C. (2014). Decoding the city: Urbanism in the age of big data. Birkhäuser.
15. Ozbil, A., Peponis, J., & S‌tone, B. (2011). Unders‌tanding the link between s‌treet connectivity, land use and pedes‌trian flows. Urban Design International, 16 (2), 125-141.
16 .Sadahiro, Y. (Ed.). (2008). Spatial data infras‌tructure for urban regeneration (Vol. 5). Berlin: Springer Science & Business Media.
17. Sevtsuk, A. (2013). Networks of the built environment. De coding the City–How Big Data Can Change Urbanism, Birkhäuser, 143-159.
18. Sevtsuk, A., Mekonnen, M. (2012). Urban Network Analysis Toolbox. International Journal of
Geomatics and Spatial Analysis, 22(2), 287-305.