نقش یادگیری خودراهبر بر سرمایه‌های انسانی مراکز آموزش عالی (مورد: دانشگاه تهران)

الموضوعات :

ابراهیم مزاری ¹ ( دانشجوی دکتری مدیریت آموزش عالی دانشگاه تهران، تهران، ایران. )
کاظم فتح تبار فیروز جایی ² ( دانشجوی دکتری اقتصاد و مدیریت مالی آموزش عالی دانشگاه تهران، تهران، ایران )
مهدی قنبر نیا ³ ( مهدی قنبرنیا، دانشجوی دکتری اقتصاد و مدیریت مالی آموزش عالی دانشگاه تهران، تهران، ایران )
سودابه باده بان ⁴ ( کارشناس ارشد روان‌شناسی تربیتی دانشگاه الزهرا، تهران، ایران )

تاريخ الإرسال : 25 الأربعاء , صفر, 1436 تاريخ التأكيد : 18 الثلاثاء , جمادى الثانية, 1436 تاريخ الإصدار : 04 الأحد , رمضان, 1436

الکلمات المفتاحية: مراکز آموزش عالی, کارکنان, یادگیری خودراهبر, سرمایه‌های انسانی, دانشگاه تهران,

ملخص المقالة :

پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش یادگیری خودراهبر بر سرمایه‌های انسانی مراکز آموزش عالی انجام شده‌است. روش پژوهش توصیفی- همبستگی و روش تحلیل از نوع مدل‌یابی معادلات ساختاری بوده است. جامعه پژوهش شامل کارکنان هفت دانشکده پردیس علوم اجتماعی و رفتاری دانشگاه تهران بوده که با استفاده از فرمول نمونه‌گیری کوکران و روش نمونه‌گیری طبقه‌ای با اختصاص متناسب، 131 نفر از آنان انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌ یادگیری خودراهبر ابیلی و مزاری (1393) با پایایی (95/0=α) و پرسش‌نامه سرمایه‌های انسانی نادری (1390) با پایایی (96/0=α) استفاده شد که روایی محتوا و سازه آن‌ها نیز بررسی و تأیید گردید.نتایج تی تک‌گروهی نشان داد، یادگیری خودراهبر و سرمایه‌های انسانی کارکنان، بالاتر از حد متوسط بوده است. نتایج آزمون همبستگی نشان داد یادگیری خودراهبر(70/0r=) با سرمایه‌های انسانی کارکنان رابطه مثبت و معناداری(p<0/01) داشته است. مدل‌یابی معادلات ساختاری نیز حاکی از آن بود که،یادگیری خودراهبر بر دانش‌ و مهارت‌های شناختی (85/0=γ)، مهارت‌های فراشناختی (83/0=γ) و شایستگی‌های عاطفی-ارتباطی (86/0=γ) تأثیرگذار بوده است.