تطوّر ماهیّت معشوق در شعر فارسی (از سبک خراسانی تا سبک هندی)
الموضوعات :
فصلنامه بهارستان سخن
هاجر عسکریان چایجان
1
,
محمدرضا شادمنامن
2
,
جهاندوست سبزعلیپور
3
,
سیّدسعید احدزاده
4
,
حسین آریان
5
1 - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد خلخال، دانشگاه آزاد اسلامی، خلخال، ایران
2 - استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد خلخال، دانشگاه آزاد اسلامی، خلخال، ایران.
3 - دانشیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران.
4 - استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد خلخال، دانشگاه آزاداسلامی، خلخال، ایران
5 - استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد زنجان، دانشگاه آزاداسلامی، زنجان، ایران.
تاريخ الإرسال : 23 الثلاثاء , ربيع الثاني, 1442
تاريخ التأكيد : 05 الثلاثاء , ذو القعدة, 1442
تاريخ الإصدار : 25 الثلاثاء , محرم, 1444
الکلمات المفتاحية:
عشق,
معشوق,
تطوّر معشوق,
سبکهای شعر فارسی,
ملخص المقالة :
عشق، ودیعه ای الهی است که در نهاد انسان قرار گرفته و یکی از مهمّ ترین مضامین ادبیّات هر سرزمینی است. عاشق و معشوق دو رکن اصلی در عشق هستند. جلوه های عاشق، معشوق و مفهوم عشق در ادوار مختلف به اقتضای شرایط سیاسی، فرهنگی و اجتماعی تغییر کرده است. معشوق به دو نوع مجازی (معشوق زمینی) و حقیقی (معشوق الهی و روحانی) تقسیم میشود. در این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی، تطوّر ها و تحوّلات جلوه های معشوق بررسی شده است تا روند تغییرات مفهوم و ماهیّت معشوق و خصلت ها و ویژگی های آن در ادوار شعر فارسی (از سبک خراسانی تا سبک هندی) مشخّص شود. از میان پنج دورة شعر فارسی، 22 شاعر برجسته از پنج دورة شعر فارسی انتخاب شده و در اشعار آن ها، ویژگی ها و تجلّیهای مختلف معشوق بررسی شده است. یافتههای پژوهش نشان میدهد که در دورة خراسانی، معشوق جلوه ای زمینی دارد و در طی دورة آذربایجانی به معشوق حقیقی نزدیک تر شده و در سبک عراقی به دلیل ورود عرفان به شعر، ماهیّتی کاملاً حقیقی می یابد. در دورة سبک هندی و وقوع، معشوق ماهیّت تلفیقی مجازی - حقیقی یافته است.
المصادر:
الف) کتابها
اصفهانی، جمالالدّین محمّدبن عبدالرّزّاق، (1379)، دیوان اشعار، تصحیح حسن وحید دستگردی، تهران: نگاه.
افلاطون (آریستوکلِس)، (1362)، پنج رساله افلاطون، ترجمة محمود صناعی، تهران: علمی و فرهنگی.
امیرمعزّی نیشابوری، محمّدبنعبدالملک، (1318)، کلیّات دیوان امیرمعزّی نیشابوری، تصحیح عباس اقبال، تهران: کتابفروشی اسلامیّه.
باباطاهر عریان (همدانی)، (1364)، رباعیّات باباطاهر عریان، تهران: طلوع آزادی.
بقلی شیرازی، روزبهان، (1383)، عبهر العاشقین، تصحیح هنری کربین و محمّد معین، تهران: منوچهری.
بیدل دهلوی، عبدالقادر بن عبدالخالق، (1376)، کلیّات اشعار، به تصحیح خال محمّد خسته و خلیل اللّه خـلیلی، به اهتمام حسین آهی، تهران: فروغی.
جامی، نورالدین عبدالرّحمن، (1366)، مثنوی هفت اورنگ تـصحیح مرتضی مدرّس گیلانی، تهران: سعدی.
جانعلی، زلیخا، (1399)، عشق عرفانی در ادبیّات منظوم و منثور ایران، تهران: راز نهان.
حافظ، شمسالدّین محمّد، (1392)، دیوان غزلیّات، به کوشش خلیل خطیب رهبر، تهران: صفیعلیشاه.
حزین لاهیجی، محمّدعلی بن ابیطالب، (1378)، دیوان اشعار، تصحیح ذبیح الله صاحبکار، تهران: سایه.
خاقانی شروانی، بدیل بن علی، (1374)، شاعر صبح (پژوهشی در شعر خاقانی شروانی)، انتخاب و توضیح از سید ضیاءالدین سجّادی، تهران: سخن.
رحیمی، مصطفی، (1371)، حافظ اندیشه، تهران: نور.
رزاقی، عبدالله، (1388)، دل و عشق در ادب پارسی، تهران: عراف کامل.
رودکی سمرقندی، ابو عبدالله جعفر بن محمّد، (1376)، دیوان رودکی سمرقندی، براساس نسخة سعید نفیسی و ی. براگینسکی، تهران: نگاه.
ساوجی، سلمان، (1371)، دیوان اشعار، تهران: ماه.
سجّادی، سیّد جعفر، (1383)، فرهنگ اصطلاحات و تعبیرات عرفانی، تهران: طهوری.
سعدی، مصلح بن عبدالله، (1385)، غزلیّات سعدی، تصحیح و توضیح غلامحسین یوسفی، قم: دفتر نشر مصطفی.
سنایی غزنوی، ابوالمجد مجدود بن آدم، (1385)، دیوان سنایی، به اهتمام مدرّس رضوی، تهران: سنایی.
سهروردی، شهابالدّین ابوحفص عمر، (1395)، مونس العشاق: فی حقیقه العشق، تصحیح صادق نیکپور، تهران: ارباب قلم.
صائب تبریزی، محمّدعلی، (1392)، دیوان صائب تبریزی، به کوشش فرشید اقبال، تهران: اقبال.
صدرالمتألهین شیرازی، صدرالدّین محمّد، (1368)، الحکم المتعالیه فی الاسفار الاربعه، جلد 3، قم: مکتبه المصطفوی.
عبادی، قطبالدّین ابوالمظفر منصور بن اردشیر، (1368)، صوفینامه، تصحیح غلامحسین یوسفی، تهران: سخن.
عرفی شیرازی، جمالالدّین محمّد، (1378)، کلیّات عرفی شیرازی، 2 جلد، براساس نسخههای ابوالقاسم سراجا اصفهانی و محمّدصادق ناظم تبریزی، به کوشش محمّد ولی الحق انصاری، تهران: دانشگاه تهران.
عطّار نیشابوری، فـریدالدّین، (1393)، منطقالطّیر، تصحیح محمّدرضا شفیعی کدکنی، تهران: سخن.
فتوحی رودمعجنی، محمود، (1395)، صد سال عشق مجازی، تهران: سخن.
فرّخی سیستانی، ابوالحسنعلی بن جولوغ، (1311)، دیوان اشعار، تصحیح علی عبدالرّسولی، تهران: مطبعه مجلس.
فرغانی، سیف الدّین ابوالمَحامد محمّد، (1375)، برگ خزان دیده (گزیده اشعار سیف فرغانی)، تهران: سخن.
فردوسی، ابوالقاسم، (1381)، شاهنامه (متن کامل)، براساس نسخة چاپ مسکو، تهران: قطره.
فروم، اریک، (1393)، هنر عشق ورزیدن، ترجمة ابوذر کرمی، تهران: نسل نواندیش.
کرمانی، خواجو، (1369)، دیوان اشعار، به تصحیح احمد سهیلی خوانساری، تهران: پاژنگ.
کلیم کاشانی، ابوطالب، (1336)، دیوان اشعار کلیم کاشانی، تصحیح پرتو بیضائی، تهران: کتابفروشی خیّام.
مؤتمن، زینالعابدین،(1371)، تحوّل شعر فارسی، تهران: ظهور.
مولوی بلخی، جلالالدّین محمّد، (1393)، کلیّات شمس تبریزی، براساس نسخه بدیعالزّمان فروزانفر، تهران: نیک فرجام.
نظامی گنجوی، الیاسبن یوسف، (1362)، دیوان قصاید و غزلیّات نظامی، به اهتمام سعید نفیسی، تهران: فروغی.
نظامی گنجوی، الیاسبن یوسف، (1394)، کلیّات نظامی (خمسه)، به کوشش کاظم عابدینی مطلق، قم: نگاه آشنا.
وحشی بافقی، کمالالدّین، (1389)، دیوان اشعار وحشی بافقی، به کوشش فرشید اقبال، تهران: اقبال.
هلالی جغتایی، بدرالدّین، (1337)، دیوان هلالی، به تصحیح سعید نفیسی، تهران: سنایی.
همدانی(متخلّص به عراقی)، شیخ فرید الدین ابراهیم، (1375)، دیوان اشعار، تهران: سنایی.
ب) مقالهها
احمدیپور اناری، زهره، (1395)، «جلوههای خاصّ معشوق در غزلهای صائب»، شعر پژوهی، شمارة 29، 1ـ
پاکدامن، یوسف، (1392)، «کنکاشهای مفهومی و نظری دربارۀ جامعۀ ایران»، همایش انجمنهای علمی دانشگاه علامه طباطبایی، انجمن جامعهشناسی، دورۀ 2، 32 _40.
حسنلی، کاووس، (1387)، «آسیبشناسی کارنامة سعدی پژوهی»، سعدی شناسی، شیراز: مرکز سعدیشناسی و بنیاد فارسی شناسی، دفتر یازدهم.
ستودهپور، الهه، (1398)، «نگرشی بر اوصاف عقل و عشق از دیدگاه نجم رازی و حافظ شیرازی»، فصلنامۀ اورمزد، شماره 48، 41 _ 50.
مستقیمی، مهدیه سادات، (1384)، «دوسویگی عشق و ازدواج»، فصلنامة شورای فرهنگی اجتماعی زنان، شمارة 27، 228-256.
ج) پایاننامه ها
براهویی ایراندوست، افسانه، (1394)، «بررسی سنّت ادبی عشق در شعر پیشآهنگان شعر فارسی»، پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشکده ادبیّات و علوم انسانی، دانشگاه سیستان و بلوچستان.
_||_