تأثیر زمان آبیاری تکمیلی و محلولپاشی روی بر عملکرد و اجزای عملکرد نخود
الموضوعات : مجله علمی- پژوهشی اکوفیزیولوژی گیاهی
محمد آرمین
1
(استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد سبزوار)
مسلم بیدی
2
(دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد سبزوار)
الکلمات المفتاحية: تنش خشکی, ریز مغذی, آبیاری تکمیلی, محلولپاشی,
ملخص المقالة :
به منظور بررسی زمان آبیاری تکمیلی و زمان محلولپاشی روی بر عملکرد و اجزای عملکرد نخود دیم آزمایشی به صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 91-1390 در سبزوار انجام گرفت. تیمارهای مورد بررسی شامل زمان آبیاری تکمیلی در چهار سطح (عدم آبیاری ، آبیاری تکمیلی در مرحله گل‌دهی، آبیاری تکمیلی در مرحله غلاف دهی و آبیاری تکمیلی در هر دو مرحله غلاف دهی و گل‌دهی) به عنوان کرت اصلی و زمان محلولپاشی با سولفات روی با غلظت دو در هزار در چهار سطح (عدم محلولپاشی، محلول پاشی در مرحله رویشی، مرحله گل‌دهی و محلول پاشی در مرحله گل‌دهی و رویشی) به عنوان کرت فرعی بودند. نتایج نشان داد که آبیاری تکمیلی در هر دو مرحله غلاف دهی و گل‌دهی بالاترین عملکرد دانه (57/49 گرم در متر مربع)، عملکرد بیولوژیک (04/65 گرم در متر مربع)، تعداد دانه در بوته (84/28) و ارتفاع بوته (27 سانتی متر) را تولید کرد، درحالیکه وزن هزار دانه عکس‌العمل خاصی به آبیاری تکمیلی نشان نداد. واکنش عملکرد دانه و اجزای عملکرد به زمان محلولپاشی متفاوت بود. به نحوی که حداکثر عملکرد دانه (44/47 گرم در متر مربع)، عملکرد بیولوژیک (59/65 گرم در متر مربع)، و تعداد دانه در بوته (65/26) در محلولپاشی سولفات روی در دو زمان رویشی وگل‌دهی به دست آمد در حالی که محلولپاشی در زمان گل‌دهی سبب افزایش وزن هزار دانه شد. در مجموع نتایج آزمایش نشان داد که جهت حصول عملکرد مطلوب، محلولپاشی سولفات روی در مرحله رویشی+گل‌دهی و آبیاری تکمیلی در هر دو مرحله غلاف دهی و گل‌دهی در شرایط آب و هوایی سبزوار بهترین نتیجه را خواهد داشت.
