تحلیل تعریف و معنای هنر برای پایان دادن به آن با ارائه روش ماتریس سبک در فلسفه آرتور دانتو
الموضوعات : پژوهشهای معرفت شناختی
سمانه تاری ابوذر
1
,
محمدرضا شریف زاده
2
1 - فلسفه هنر، دانشکده هنر، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی، تهران، ایران
2 - گروه هنر، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی، تهران، ایران
الکلمات المفتاحية: تعریف هنر, ماتریس سبک, پایان هنر, آرتور دانتو,
ملخص المقالة :
تعریف و معنای اثر هنری در طول تاریخ با فراز و نشیب‌های مختلفی همراه بوده و آرای فیلسوفان درباره چیستی هنر با یکدیگر متفاوت و متضاد بوده است. اما در دوران معاصر دسترسی معرفتیِ ما به معنای هنر گسترش یافته و دقیق‌تر شده است و معنای اثر هنری تا حدی توسط زمینه‌ی تاریخی آن تعیین می‌گردد. بر این اساس تاریخ‌گراییِ هگل به ما اجازه می‌دهد تا معنای اثر هنری با تکامل تاریخ هنر تغییر کند. هدف اصلی پژوهش تحلیل نظریات آرتور دانتو و تلاش او برای تعریف هنر و سپس پایان هنر می‌باشد. دانتو در ابتدا آنچه را که ماتریس سبک می‌نامید برای توضیح معنای هنر پیشنهاد کرده بود اما بعدها آن را رد کرده و با تاریخ‌گرایی جایگزین نمود. این یک مفهوم مهم را آشکار می‌کند که در آن فلسفه هنر به طور تنگاتنگی با تاریخ هنر گره خورده است. پرسش اصلی مقاله این است: چگونه هنر بوسیله تعریف، مشخص می‌شود؟ و اگر هنر معنایی را تجسم کند، در جهان پس از پایان هنر، چه ویژگی‌هایی خواهد داشت؟ نتیجه این پژوهش که به روش توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر داده‌های کتابخانه‌ای است، نشان می‌دهد که: دانتو با ردیابی تاریخ و فلسفه هنر از ابتدا تا قرن حاضر، تلاش کرد تا تعریف خود از هنر را به دو اصل ساده کند: 1) هنر باید محتوا یا معنا داشته باشد، 2) هنر باید آن معنا را به شیوه‌ای مناسب تجسم کند. و در نهایت با اعلام پایان هنر به درک جدیدی از هنر در عصر پساتاریخی رسید.
اسفندیاری، آپه‌نا- آیت‌اللهی، حبیب‌الله .(1389). ملاحظات انتقادی تاریخ هنر در تحلیل تاریخ سنتی هنر. فصلنامه نامه هنرهای تجسمی و کاربردی، شماره 5، 118-131.
دیویس، استیفن .(1385). چالشهای تعریف هنر. محمد حامی، نشریه رواق هنر و اندیشه، شماره 2، 46-63.
شریف‌زاده، محمدرضا- بنی اردلان، اسماعیل .(1392). تحلیل فلسفی در نظریة عالم هنر آرتور دانتو. دوفصلنامه فلسفی شناخت، شماره 1/69، 95-126.
نصری، سمیه- مرادخانی، علی .(1400). بازنمایی به منزلة معنای مجسم از دیدگاه آرتور دانتو (مطالعه موردی آثار جف کونز). فصلنامه حکمت و فلسفه، شماره 65، 159-179.
ونینگر، رجینا. (1389). سبک فردی پس از پایان هنر. سید جواد فندرسکی- شادی حدادپور خیابان، نشریه اطلاعات حکمت و معرفت، شماره 5، 37-40.
Andina, Tiziana. (2011). Arthur Danto: Philosopher of Pop. Cambridge Scholars Publishing, First Published.
Bacharach, Sondra. (2022). The Style Matrix. A Companion to Arthur C. Danto, John Wiley Publisher, 248-255.
Boardman, Frank. (2015). Back in Style: A New Interpretation of Danto’s Style Matrix. The Journal of Aesthetics and Art Criticism, No 73:4, 441-448.
Bordonado, Laure. (2016). Arthur C. Danto or the Duality of Worlds. Book and Ideas, No 33, 1-9.
Cascales, Raquel. (2019). Arthur Danto and the End of Art. Cambridge Scholars Publishing, First Published.
Danto, Arthur Coleman. (1964). The Artworld. The Journal of American Philosophical Association, No 19, 571-584.
Danto, Arthur Coleman. (1998). The End of Art: A philosophical Defense. Wiley Blackwell Publishing for Wesleyan University, No 4, 127-143.
Danto, Arthur Coleman. (2007). Embodied Meanings, Isotypes, and Aesthetical Idea. The Journal of Aesthetics and Art Criticism, No 65, 121-129.
Vandevert, John. (2020). The Theoretical Usage of Danto's Style Matrix in the redefinition of Hip-Hop. University of Bristol, No 90, 13-28.
_||_