اثر محلول پاشی ﮔﻼﻳﺴﻴﻦﺑﺘﺎﺋﻴﻦ بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان در شرایط شور
محورهای موضوعی : مجله علمی- پژوهشی اکوفیزیولوژی گیاهی
1 - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد سبزوار
کلید واژه: شوری, آفتابگردان, گلایسین بتائین, محلول پاشی,
چکیده مقاله :
به منظور بررسی اثر محلول پاشی ﮔﻼﻳﺴﻴﻦﺑﺘﺎﺋﻴﻦ بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان در شرایط شور آزمایشی در دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار در سال زراعی 90-89 انجام شد. این بررسی در قالب آزمایش فاکتوریل با طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در 3 تکرار به صورت مزرعه‌ای انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی محلول پاشی ﮔﻼﻳﺴﻴﻦﺑﺘﺎﺋﻴﻦ در چهار سطح 0، 50، 100 و 150 میلی مولار و زمان محلول پاشی در 3 سطح (v5 (5 برگی آفتابگردان) R1 (ظهور طبق) و R5(شروع گل‌دهی)) بود. مقایسه میانگین تیمارها نشان داد که بیشترین عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، تعداد دانه در طبق و درصد پتاسیم برگ در محلول پاشی در هنگام 5 برگی به دست آمد، در صورتی که تأخیر در زمان محلول پاشی سبب افزایش مقدار پتاسیم در برگ آفتابگردان شد. وزن صد دانه تحت تأثیر زمان محلول پاشی قرار نگرفت، اگرچه بیشترین وزن صد دانه در محلول پاشی در زمان 5 برگی مشاهده شد. با افزایش مقدار مصرف ﮔﻼﻳﺴﻴﻦﺑﺘﺎﺋﻴﻦ عملکرد و اجزای عملکرد به صورت خطی افزایش یافت و بیشترین مقدار این صفات در محلول پاشی به مقدار 150 میلی مولار به دست آمد که تفاوت آماری معنی داری با مصرف 100 میلی مولار نداشت. افزایش میزان محلول پاشی از 100 به 150 میلی گرم سبب افزایش 75/5% میزان سدیم در گیاه شد. در مجموع می‌توان محلول پاشی در زمان 5 برگی به مقدار 100 میلی مولار را مناسب‌ترین تیمار برای حصول مناسب‌ترین عملکرد در شرایط شور توصیه کرد.
To evaluate the effects of glycine betaine (GB) on yield and yield components of sunflower (Helianthus annuus L.) in saline condition, a field experiment was conducted in Sabzevar Branch, Islamic Azad university on 2011. The experiment was in factorial arrangement on the basis of a randomized complete blocks design with 3 replications. Factors were time of GB application at 3 stage (V5( 5 leaves), R1 (forming of terminal bud)and R5(beginning of flowering) and 4 GB rate (0, 50,100 and 150 mM).The results showed that foliar application of GB at V3 had the highest economic yield, biological yield and grain number in capitul. Delay in GB application was increased potassium level in leaf. 100 seed weight was not affected by GB time application, although V5 had the highest 100 seed weight. Increasing of GB rate increased linearly yield and yield components. 150 mM foliar application of GB had maximum yield and yield components. There was not significant difference between 100 and 150 mM foliar application of GB. Na content increased 5.75% by increased GB from 100 to 150 mM. Overall in saline conditions, 100 mM foliar application of GB at V5 was found be the best treatment for achievement of maximum grain yield. �� bd������e:AR-SA;mso-ansi-font-weight:bold'> بود. مقایسه میانگین تیمارها نشان داد که بیشترین عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، تعداد دانه در طبق و درصد پتاسیم برگ در محلول پاشی در هنگام 5 برگی به دست آمد، در صورتی که تأخیر در زمان محلول پاشی سبب افزایش مقدار پتاسیم در برگ آفتابگردان شد. وزن صد دانه تحت تأثیر زمان محلول پاشی قرار نگرفت، اگرچه بیشترین وزن صد دانه در محلول پاشی در زمان 5 برگی مشاهده شد. با افزایش مقدار مصرف ﮔﻼﻳﺴﻴﻦﺑﺘﺎﺋﻴﻦ عملکرد و اجزای عملکرد به صورت خطی افزایش یافت و بیشترین مقدار این صفات در محلول پاشی به مقدار 150 میلی مولار به دست آمد که تفاوت آماری معنی داری با مصرف 100 میلی مولار نداشت. افزایش میزان محلول پاشی از 100 به 150 میلی گرم سبب افزایش 75/5% میزان سدیم در گیاه شد. در مجموع می‌توان محلول پاشی در زمان 5 برگی به مقدار 100 میلی مولار را مناسب‌ترین تیمار برای حصول مناسب‌ترین عملکرد در شرایط شور توصیه کرد.