بازخوانی انتقادی نسبت به نسیان مقنن درجرم انگاری بارزترین اشکال کودک آزاری در رویکرد جدید قانونگذاری
محورهای موضوعی : تحقیقات حقوق خصوصی و کیفری
برهان خاطری
1
(دانشجوی دکتری حقوق کیفری و جرم شناسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران)
نسرین مهرا
2
(دانشیار گروه حقوق جزا و جرم شناسی، دانشکده حقوق، دانشگاه شهید بهشتی تهران، ایران (نویسنده مسئول))
محمد علی مهدوی ثابت
3
(استادیار گروه حقوق جزا و جرمشناسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران)
نوروز کارگری
4
(استادیار گروه حقوق جزا و جرمشناسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران)
کلید واژه: کودک آزاری, قانون حمایت از اطفال و نوجوانان سال ۱۳۹۹, کودک آزاری روحی و روانی, کودک آزاری جسمی,
چکیده مقاله :
کودک آزاری رفتار و وضعیتی است که طی آن کودک، قربانی شکنجه و آزارهای جسمی، روحی، جنسی، عاطفی، بی توجهی و گاهاً ساختاری می‌گردد. سازمان بهداشت جهانی، موضوع کودک آزاری را در چهار حوزه، قابل توجه و بررسی می داند؛ کودک آزاری جسمی، کودک آزاری جنسی، کودک آزاری عاطفی و کودک آزاری ناشی از بی توجهی یا غفلت. در راستای اجرایی نمودن اسناد بین المللی و توجه به ندای سازمانها و نهادهای حامی حقوق کودکان و در راستای ایجاد بازدارندگی در مقابل پدیده کودک آزاری، اولین قانون مبارزه با کودک آزاری در ایران، در سال ۱۳۸۱ تصویب شد. با محرز شدن نواقص قانون مذکور و با گذشت حدود دو دهه، این قانون مختصر در سال ۱۳۹۹ بطور کامل منسوخ و قانون جدید دیگری جایگزین آن شد. علیرغم آنکه قانون گذار ایران در سال ۱۳۸۱ به موجب قانون حمایت از کودکان و نوجوانان، به طور ویژه، کودک آزاری جسمی را درکنارکودک آزاری عاطفی و روانی، جرم انگاری و قابل مجازات دانسته بود، در اصلاحات اخیر، با وجود جبران برخی ازکاستی های قانون سابق و پرداختن به موضوعاتی چون، کودک آزاری جنسی و کودک آزاری ناشی از غفلت؛ لکن به طور کلی بارزترین شکل کودک آزاری، یعنی کودک آزاری جسمی و کودک آزاری روحی را به طاق نسیان سپرد و این موضوع مهم، از مصادیق و دایره شمول جرم انگاری کودک آزاری، در قانون ایران، درکمال ناباوری حذف وکاملاً از دید قانوگذار نادیده گرفته شد. لازمه رفع این نقصان، اصلاح مجدد قانون است.
Child abuse is a behavior and situation in which a child becomes a victim of torture and physical, emotional, sexual, emotional, neglectful, and sometimes structural abuse. The World Health Organization considers the issue of child abuse to be significant in four areas; Physical child abuse, sexual child abuse, emotional child abuse, and neglect. The first anti-child abuse law in Iran was approved in 2002 in order to implement international documents and to respond to the call of organizations and institutions supporting child rights and to create a deterrent against the phenomenon of child abuse. With the discovery of the shortcomings of the law and after about two decades, this brief law in 1399 was completely repealed and replaced by another new law. Despite the fact that the Iranian legislature in 2002, according to the Law on the Protection of Children and Adolescents, in particular, considered physical abuse of children in addition to emotional and psychological abuse, criminalized and punishable, in recent amendments, despite compensating for some shortcomings of the previous law And address issues such as child sexual abuse and child abuse due to neglect; But in general, the most obvious form of child abuse, namely physical child abuse and mental child abuse, has been forgotten, and this important issue has been removed from the examples and scope of child abuse criminalization in Iranian law in complete disbelief and completely ignored by the legislature
_||_