مساجد بهعنوان نوعی قرارگاههای جمعی با پتانسیل اجتماعپذیری بالا در راستای همساختی فعالیتهای عبادی، آموزشی و فرهنگی؛ سلسلهمراتبی از نظامهای رفتاری و فعالیتی را بهوجود میآورند. امروزه به دلیل تغییر در ساختار شهری، میتوان شاهد افزایش شکلگیری مساجدی با ساختاری طبق چکیده کامل
مساجد بهعنوان نوعی قرارگاههای جمعی با پتانسیل اجتماعپذیری بالا در راستای همساختی فعالیتهای عبادی، آموزشی و فرهنگی؛ سلسلهمراتبی از نظامهای رفتاری و فعالیتی را بهوجود میآورند. امروزه به دلیل تغییر در ساختار شهری، میتوان شاهد افزایش شکلگیری مساجدی با ساختاری طبقاتی و یا طرحهای با مبانی کمینهگرایی بود که؛ سرزندگی، پویایی و میزان اجتماعپذیری مطلوب و پیوند پایدار مابین فضا و مخاطبان در این مساجد برقرار نگردیده است. هدف پژوهش؛ بررسی سنجش میزان اجتماعپذیری در مساجد و عوامل مؤثر در کیفیت اجتماعی آن با اولویت قرار دادن مؤلفههای کالبدی و عملکردی در مساجد شهر قزوین میباشد. ابتدا مساجد موردنظر با روش توصیفی ـ تحلیلی و میدانی موردسنجش قرارگرفتهاند و در ادامه به جهت بررسی پارهای از پارامترها، پرسشنامه تدوین گردیده است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که عوامل کالبدی ایستا و پویا نظیر؛ توزیع، پیکرهبندی، سلسلهمراتب فضایی و آسایش محیطی بههمراه عوامل فعالیتی، در اجتماعپذیری محیط مساجد تأثیرگذار میباشند.
پرونده مقاله