نگاهی به اوزان عروضی عاشقانه های ( غزلواره های ) چهار شاعر معاصر
محورهای موضوعی : متون زبان و ادبیات فارسی
1 - استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد هشتگرد ،هشتگرد، ایران.
2 - استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائمشهر ،قائمشهر، ایران.
کلید واژه:
چکیده مقاله :
شعر نیمایی در قالب ساختاری یعنی رعایت ارکان عروضی دچار ابهاماتی شد که بعدها شاعران نو پرداز در برطرف کردن آنها توانایی های خود را در اشعارشان به طرق مختلفی بروز دادند . عاشقانه ها یا همان اشعار نو عاشقانه که در قالب های مختلفی سروده می شدند مانند دیگر اشعار نو عاری از اوزان عروضی نبودند . البته اوزان عروضی که در اشعار نیمایی به کار می رفت قالبا به صورت اوزان کم کاربرد نبود و بیشتر اوزان پرکاربرد و آن هم در تعداد محدود به کار می رفتند . این نوشتار نشان خواهد داد عاشقانه های 4 شاعر نیمایی سرا دارای کدام اوزان عروضی و تاثیر این اوزان بر قالبهای شعری آنها بوده است .
After Nimaic verse revealed indistinct in applying metric feet, a number of modernist poets tried their hands in devising and correcting the ambiguities in their own poems. Contrary to other types of new poetry, their new romantic poems, practiced in different frames and forms, were not void of metric feet. It is admitted, however, that the metric feet applied in Nimaic versification were of typical and regular types. The present research investigates the prosodic metrics in the romantic poems of four Nimaic-style practitioners (Nader Naderpour, Ahmad Shamlou, Forough Farrokhzad, Fereydoun Moshiri) as well as the impact of using those metrics in deciding their preference of certain frames and forms.
_||_