راهنمای نویسندگان

 

شیوه­نامه نحوة نگارش مقاله

مقالات نباید از 30 صفحه بیشتر باشند. در تهیة مقاله، رعایت عناوین و نکات زیر ضروری است:

الف) متن مقاله باید به ترتیب شامل عنوان، چکیدة مقاله، کلیدواژه‌ها، مقدمه، بحث و نتیجه‌گیری، فهرست منابع (که باید طبق بند «ی» این راهنما تنظیم شود)، و چکیدة انگلیسی باشد.

ب) عنوان باید حداکثر در 20 کلمه و گویای محتوای نوشتار باشد.

ج) چکیده باید حداکثر در 200 کلمه نوشته شود و بیانگر مسأله، روش و نتایج پژوهش باشد.

د) واژه­های کلیدی؛ شامل حداکثر 5 واژه است که موضوع پژوهش عمدتا دربارۀ آنها است.

هـ) مقدمه شامل بیان مسأله، هدف‌ها، ماهیت و چگونگی (روش) پژوهش، و پیشینۀ پژوهش است. (پیشینه از بحث نظری جداست، و شامل معرفی و نقد اهم کارهای پژوهشی مرتبط با موضوع است؛ منابع پیشینه باید در کتابنامه نیز درج شوند)

و) پس از مبحث اصلی (متن مقاله)، باید نتیجه‌ به‌دست آمده از پژوهش نگاشته شود.

ز) چکیدة انگلیسی باید ترجمه دقیق متن چکیده فارسی باشد که روی صفحه‌ای جداگانه تایپ شده باشد و به ترتیب شامل عنوان مقاله، متن و کلیدواژه‌ها باشد.

ح)از نوشتن نامها و اصطلاحات غیرفارسی داخل متن مقاله حتی‌الامکان بپرهیزید و از برابر نهادهای رایج استفاده کنید و نام یا اصطلاح اصلی را در پاورقی بیاورید.

ط) ارجاعات مربوط به مأخذ و منبع مورد استفادة نویسنده (نویسندگان) در پایان نقل‌ قول در متن به این ترتیب ذکر شود : (نام خانوادگی نویسنده یا نویسندگان، سال نشر اثر: شمارة صفحه یا صفحه‌های نقل‌شده)؛ مثال : (خانلری 1373 : 126).

- ارجاع‌دهی به دیوان شاعرانی که به ­صورت دفتر هستند، به این صورت بیاید: (نام شاعر، سال چاپ/ شماره جلد/ شماره بیت) =(مولوی 1374/2/212)؛ ارجاع به اشعار دیگر شاعران به مانند سایر منابع باشد. (نام شاعر، سال چاپ اثر، شماره جلد: شماره صفحه)

- اگر کتابی فاقد نویسنده است، در ارجاع­دهی به­ جای نام نویسنده، نام کتاب به‌صورت ایتالیک بیاید. (مینوی خرد1381: 122)

- اگر اثری دارای دو نویسنده است به این شکل بیاید: (مهاجر و نبوی 1376: 25)

- اگر اثری بیش از دو نویسنده دارد، به این صورت ذکر شود: (حق‌شناس و همکاران 1389: 25)

- اگر از نویسنده‌ای به دو اثر یا بیشتر که در یک سال چاپ شده‌اند، ارجاع داده شده است، آنها را با افزودن الف و ب و ج تفکیک نمایید. مثال: (زرین‌کوب 1375 الف: 156)

ی) کتابنامه به ترتیب الفبایی حروف اول نام خانوادگی نویسنده و شاعر (کتاب، در مواردی که نویسنده مشخص نیست) با اطلاعات کامل کتاب‌شناختی و با رعایت نشانه‌گذاری (به شکل زیر) تنظیم شود:

در مورد کتاب: نام‌خانوادگی نویسنده، نام نویسنده. سال نشر اثر. نام کامل کتاب. ترجمه/تصحیح (اگر ترجمه یا تصحیح است). ج (شمارة جلد، اگر بیش از یک جلد است). چ (شمارة چاپ). محل نشر: نام ناشر.

اگر کتابی فاقد نویسنده باشد، به این شیوه در فهرست منابع تنظیم شود:

نام کتاب. سال نشر اثر. نام مترجم یا مصحح. ج (شمارة جلد، اگر بیش از یک جلد است). چ (شمارة چاپ). محل نشر: نام ناشر.

در مورد مقاله: نام‌خانوادگی نویسنده، نام نویسنده. سال نشر. «نام مقاله».  نام مجله. سال چاپ. دوره. شماره. صص.
ش (شمارة چاپ)، صص (شماره صفحات مقاله از منبع آن).

ک) برگرداندن فهرست منابع به لاتین ضروری است.

نشانی دفتر مجله: تهران،

تلفن:                   دورنگار:                پست الکترونیکی :

 

 

شیوه‌نامه آوانگاری و ترجمه منابع

 

درج اطلاعات منابع به ترتیب:

1.نام اشهر نویسنده یا نام خانوادگی؛ 2. نام کوچک؛ 3. سال تألیف ابتدا به میلادی و بعد از آن به شمسی. تاریخ شمسی آثار چاپ شده در ایران باید ابتدا به تاریخ میلادی برگردانده شود؛ 4. نام کتاب به صورت ایتالیک آورده می‌شود. اگر کتاب ترجمه باشد ابتدا نام فارسی شده آن آوانگاری شده سپس نام اصلی کتاب به زبان مبدأ ترجمه در پرانتز آورده می‌شود؛ 5. اگر کتاب به کوشش یا به ترجمه شخص دیگری باشد نام او آورده می‌شود؛ 6. اطلاعات مربوط به چندمین چاپ؛ 7. شهر محل چاپ 8. عنوان کامل ناشر. نمونه:

-Graham. Allen. (2010/1389SH). Beynāmatniyat (Intertextuality). Tr. by Payām yazdānjou. 3^rd ed. Tehrān: Markaz.

 

اختصارات استفاده شده در منابع پایانی:

Tr. byترجمه

n.d.بی تا (بدون تاریخ)  

Explained by توضیح

Selected by انتخاب

With the Effort of به کوشش

With the Effort. Edition and Explanation by  به اهتمام تصحیح و تحشیه 

Ed. by  به تصحیح

2^nd  ویراست دوم

4^th ed.  ویراست چهارم

Collected by انتخاب

MA Thesis  پایان‌نامه کارشناسی ارشد

3^rd Vol. جلد سوم

Available at:  قابل دسترسی در (برای سایت‌ها)

Advisor: زیر نظر

Introduction by  مقدمه  

SH  شمسی

AH  قمری

 

 

نکات آوانگاری:

-در آوانگاری تنها آوای حروفی که تلفظ می‌شوند، ضبط می‌شود مثلاً: خویش = š ī x

-در آوانگاری برای هر آوا یک نشان برگزیده شده است مثلاً برای ش به جای sh  از š استفاده می‌شود.

-برای مصوت‌های مرکب دو نشان استفاد می‌شود: خسرو= xosrow

-برای حروفی که آوای آن یکسان است یک حرف به کار برده می‌شود مثلاً برای ص، س، ث از s استفاده می‌شود.

-ای کوتاه پیش از یای متحرک با i نشان داده می‌شود. ān miy

-استفاده از خط تیره در آوانگاری: آوانگاری واژه‌های ساده و مشتق نیاز به خط تیره ندارد. در واژه‌های مرکب میان هر تکواژ و تکواژ بعدی خط تیره گذاشته می‌شود. مانند: ketāb-xāne . در واژه‌های مشتق-مرکب میان تکواژهای آزاد و پیشوندها و پسوندها تیره لازم نیست اما میان هر تکواژ آزاد همراه با وندهایش و تکواژ آزاد دیگر همراه با وندهای آن تیره گذاشته می‌شود. مانند: do-čarxe-savārī. بین میانوند و دو جزء طرفین آن تیره می‌آید. مانند: sar-ā-sar. بین تکواژهای تصریفی و واژه هسته آنها تیره نمی‌آید. برای مثال برای علامت جمع، یای نکره، تر و ترین، شناسه‌ها، اجزای پیشین فعل و... .

 

برخی از علائم مورد استفاده در آوانگاری:

فتحه = a

کسره = e

ضمه = o

آ = ā

او= ū

ای = ī

ای کوتاه= i

ضمه + و = ow

ء ، ع = ’

چ= č

خ= x

ژ= ž

ش = š

غ و ق = q

و = v

ی = y

 

 

نکات کاربردی:

-برای اطمینان از صحت نام اشهر نویسندگان و چگونگی ارجاع به آنها می‌توان از جست و جو در سایت کتابخانه ملی ایران بهره برد.

-استفاده از دانشنامه‌ها نیز می‌تواند برای این منظور مفید فایده باشد.

-برای نام نویسندگانی که از آنها اثری به فارسی ترجمه شده است بهتر است نام اصلی نویسنده گذاشته شود. سایت کتابخانه ملی ایران معمولاً اطلاعات کتابشناسی کاملی از جمله نام اصلی نویسنده و عنوان اصلی کتاب دارد.