زمینه و هدف: آدیپونکتین با خواص مشابه تمرین جذب گلوکز در عضله را افزایش و تولید گلوکز در کبد را کاهش می دهد. دارچین دارای خواص تعدیل کننده در برابر استرس اکسیداتیو، قند خون و چاقی است. بنابراین, با توجه به تاثیر تمرینات ورزشی بر بیان ژن آدیپونکتین، تاثیر رژیم های پرچرب چکیده کامل
زمینه و هدف: آدیپونکتین با خواص مشابه تمرین جذب گلوکز در عضله را افزایش و تولید گلوکز در کبد را کاهش می دهد. دارچین دارای خواص تعدیل کننده در برابر استرس اکسیداتیو، قند خون و چاقی است. بنابراین, با توجه به تاثیر تمرینات ورزشی بر بیان ژن آدیپونکتین، تاثیر رژیم های پرچرب در بروز چاقی و اثرات دارچین در کاهش وزن ، پژوهش حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که آیا شش هفته تمرین هوازی و عصاره دارچین بر بیان ژن آدیپونکتین در بافت های چربی و کبد و توده این بافت ها در موش های نر تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب اثرات متفاوتی دارد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر در قالب یک طرح پژوهشی چند گروهی با گروه کنترل انجام شد. میانگین متغیرهای پژوهش در بین گروه ها با هدف تعیین تفاوت های بین گروهی، با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تکمیلی بونفرونی و آزمون های t مستقل و آنالیز واریانس دو راهه در سطح معنی داری 05/0 ≥ p برای کلیه آزمون ها مقایسه شدند.نتایج: رژیم غذایی پرچرب باعث کاهش بیان ژن آدیپونکتین در بافت های چربی و کبدو وزن بدن و وزن بافت های چربی و کبد بود. اجرای تمرین هوازی به تنهایی, مصرف عصاره دارچین به تنهایی و تعامل تمرین هوازی و عصاره دارچین سبب تغییرات مطلوب بیان ژن آدیپونکتین در بافت های چربی و کبد و و وزن بافت های چربی و کبد نسبت به گروه رژیم غذایی پرچرب شد.نتیجه گیری : به نظر می رسد جدای از اثرات مطلوب و پذیرفته شده فعالیت های بدنی و تمرینات ورزشی بر بافت چربی و کبد، شاید مصرف برخی مکمل های غذایی مانند عصاره دارچین همراه با تمرین ورزشی بتوانند با اثرات مطلوب و مفید تمرینات هم افزایی داشته باشند.
پرونده مقاله
زمینه و هدف : آدیپونکتین نوعی آدیپوکاین است که در متابولیسم قند و لیپید ها نقش دارد، این آدیپوکاین علاوه بر بافت چربی توسط بافت های دیگر مانند عضلات و کبد نیز ترشح می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطح بیان ژن آدیپونکتین د چکیده کامل
زمینه و هدف : آدیپونکتین نوعی آدیپوکاین است که در متابولیسم قند و لیپید ها نقش دارد، این آدیپوکاین علاوه بر بافت چربی توسط بافت های دیگر مانند عضلات و کبد نیز ترشح می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطح بیان ژن آدیپونکتین در ماهیچه‌های دست و پای موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار طراحی شد.
مواد و روش¬ها : مطالعه حاضر پژوهشی تجربی چندگروهی است که در آن 40 سر موش نر سالم نژاد ویستار در چهار گروه ده‌تایی کنترل، تمرین مقاومتی، استقامتی و ترکیبی تقسیم شدند. هر گروه به مدت 8 هفته تمرین‌های مختص خود را انجام دادند. در نهایت ماهیچه دست و پا برای اندازه گیری ژن آدیپونکتین مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج : نتایج آنالیزها نشان داد که میزان بیان ژن آدیپونکتین در بین تمام گروه‌ها با هم تفاوت داشت (001/0 > P). میزان بیان نسبی ژن آدیپونکتین در تمام گروه‌های تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت (001/0 > P). همچنین، در مقایسه گروه‌های تمرینی با هم، تمرین‌های ترکیبی بیشترین تاثیر و تمرین مقاومتی کمترین تاثیر را اعمال کردند. در مقایسه درون گروهی، بیان ژن آدیپونکتین در تمرین مقاومتی در ماهیچه دست بیشتر از پا بود (047/0 = P)، اما در تمرین استقامتی بیان ژن در ماهیچه پا بیشتر بود (029/0 = P). این دو ماهیچه در هنگام تمرین ترکیبی با هم تفاوت معناداری نداشتند (086/0 = P).
نتیجه گیری : بر اساس نتایج این مطالعه، تمام شیوه‌های تمرین‌های ورزشی می‌توانند بیان ژن آدیپونکتین را افزایش دهند، اما تمرین ترکیبی، استقامتی و مقاومتی به ترتیب بیشترین تاثیر را دارند.
پرونده مقاله
آدیپونکتینیک هورمون پپتیدی است که در انسان از بافت چربی ترشح می‌شود و بر متابولیسم چربی و گلوکز مؤثر است.اینترلوکین شش نیز نقش اصلی را در انواع مختلف مکانیسم های دفاع از میزبان از جمله در واکنش های ایمنی و واکنش های فاز حاد دارد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه چکیده کامل
آدیپونکتینیک هورمون پپتیدی است که در انسان از بافت چربی ترشح می‌شود و بر متابولیسم چربی و گلوکز مؤثر است.اینترلوکین شش نیز نقش اصلی را در انواع مختلف مکانیسم های دفاع از میزبان از جمله در واکنش های ایمنی و واکنش های فاز حاد دارد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثرات کوتاه مدت تمرین هوازی و رژیم غذایی پرچرب و عصاره کورکومین بر بیان ژن های آدیپونکتین و اینترلوکین شش بافت عضله رت های نر نژاد ویستار بود.بدین منظور تعداد 50 سر موش صحرایی نر دو ماهه تهیه و به پنج گروه کنترل، رژیم غذایی پرچربرب، کورکومین و رژیم غذایی پرچرب، تمرین و رژیم غذایی پرچرب، کورکومین + تمرین + رژیم غذایی پرچرب تقسیم شدند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه مقایسه شد. میانگین تفاوت های درون گروهی نیز با استفاده از آزمون آماری تی تک نمونه مقایسه شد. نتایج نشان داد که میانگین بیان ژن آدیپونکتین آزمودنی ها در بین 5 گروه تفاوت معنی داری را نشان داد. نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نیز اختلاف معناداری بین گروه کنترل و سایر گروه ها را نشان داد. همچنین بیان ژن اینترلوکین 6 در دو گروه رژیم غذایی پرچرب و گروه رژیم غذایی پرچرب + کورکومین نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است. اما در دو گروه رژیم غذایی پرچرب + تمرین و گروه رژیم غذایی پرچرب + تمرین + کورکومین کاهش معنی دار یافته است.
پرونده مقاله
