رابطه بین سطح فعالیت بدنی و ظرفیت هوازی در ورزشکاران جیوجیتسو برزیلی
محورهای موضوعی : دسترسی آزاد
علی توتونچی
1
,
سیروس فارسی
2
*
,
امید کریمی پور
3
1 - دانشجوی دکتری، گروه علوم ورزشی، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران.
2 - دانشیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد مرودشت ، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت ، ایران.
3 - دانشجوی دکتری مدیریت ورزشی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
کلید واژه: جیوجیتسو برزیلی, فعالیت بدنی, ظرفیت هوازی, آزمون کوپر, پرسشنامه IPAQ,
چکیده مقاله :
مقدمه و هدف: در ورزش‌های رزمی به‌ویژه جیوجیتسو برزیلی، ترکیب فعالیت‌های هوازی و بی‌هوازی اهمیت ویژه‌ای در بازیابی انرژی، اجرای تکنیک‌ها و حفظ عملکرد در طول مبارزه دارد. از آنجا که پژوهش‌های بومی اندکی در این زمینه وجود دارد، هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه بین سطح فعالیت بدنی و ظرفیت هوازی در ورزشکاران جیوجیتسو برزیلی سه شهر ایران بود.
روش شناسی پژوهش: این پژوهش از نوع توصیفی–همبستگی و به‌صورت میدانی انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه ورزشکاران فعال جیوجیتسو برزیلی در شهرهای جهرم، مرودشت و شیراز بود. بر اساس فرمول کوکران، ۱۳۰ نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه بین‌المللی فعالیت بدنی (IPAQ) برای سنجش سطح فعالیت بدنی و آزمون ۱۲ دقیقه‌ای کوپر برای برآورد ظرفیت هوازی (VO₂max) بودند. داده‌ها با آزمون‌های آماری در نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۶ تحلیل شدند.
یافتهها: بیش از نیمی از شرکت‌کنندگان (۵۳٫۹٪) در سطح فعالیت بدنی بالا قرار داشتند. میانگین ظرفیت هوازی آنان ۴۹٫۴ ± ۶٫۶ میلی‌لیتر بر کیلوگرم در دقیقه به دست آمد که بالاتر از میانگین جمعیت عمومی و نزدیک به سطوح گزارش‌شده در ورزشکاران حرفه‌ای بود. نتایج همبستگی نشان داد بین سطح فعالیت بدنی و ظرفیت هوازی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (r = 0.642, p < 0.001).
بحث و نتیجهگیری: یافتهها نشان دادند که ورزشکاران جیوجیتسو برزیلی دارای سطح بالای فعالیت بدنی و ظرفیت هوازی مطلوب هستند و میان این دو شاخص رابطه مستقیم وجود دارد. این نتایج با مبانی فیزیولوژیک و پژوهش‌های پیشین همخوان است و اهمیت تمرینات ترکیبی و استقامتی را در بهبود عملکرد قلبی–عروقی تأیید می‌کند. پیشنهاد می‌شود مربیان از پرسشنامه فعالیت بدنی به‌عنوان ابزار پایش فعالیت‌های هفتگی بهره‌گیرند و در کنار آن، آزمون‌های میدانی مانند کوپر را به‌طور دوره‌ای اجرا کنند. نتایج این تحقیق می‌تواند مبنایی برای طراحی برنامه‌های تمرینی و پژوهش‌های آینده در این رشته باشد.
Introduction: Regular physical activity and aerobic capacity are among the most important indicators of general health and athletic performance. In combat sports such as Brazilian Jiu-Jitsu (BJJ), the combination of aerobic and anaerobic activities plays a critical role in energy recovery, technique execution, and sustained performance during matches. Due to the lack of localized research, the present study aimed to investigate the relationship between physical activity level and aerobic capacity in Brazilian Jiu-Jitsu athletes from three Iranian cities.
research methodology: This descriptive–correlational field study was conducted on 130 active BJJ athletes selected through stratified random sampling from Jahrom, Marvdasht, and Shiraz. The International Physical Activity Questionnaire (IPAQ) was used to assess physical activity levels, and the 12-minute Cooper test was applied to estimate aerobic capacity (VO₂max). Data were analyzed using Shapiro–Wilk and Pearson correlation tests in SPSS version 26.
Findings: More than half of the participants (53.9%) reported a high level of physical activity. The mean aerobic capacity was 49.4 ± 6.6 ml·kg⁻¹·min⁻¹, which is higher than the general population and close to levels reported for professional BJJ athletes. A strong and significant positive correlation was found between physical activity level and aerobic capacity (r = 0.642, p < 0.001).
Conclusion: The results indicated that BJJ athletes maintain both high physical activity levels and favorable aerobic capacity, with a direct relationship between the two indicators. These findings align with physiological principles and previous studies, confirming the role of endurance and combined training in improving cardiovascular performance. Coaches are encouraged to use IPAQ for weekly monitoring and complement it with periodic field tests such as the Cooper test. The outcomes provide practical and research-based insights for optimizing training programs in Brazilian Jiu-Jitsu.
.
1. Rose, S. (2020). Medical student education in the time of COVID-19. Jama, 323(21), 2131-2132.
2. Deboeck, G., Rodrigues, G. D., & Vicenzi, M. (2025). 6 min of walking to capture aerobic capacity. ERJ Open Research.
3. Akhtar, P. M., Bhusari, A., & Akhtar, M. (2018). Comparison of aerobic capacity and current levels of physical activity in yoga practitioners and healthy non-exercising individuals. Journal of Yoga and Physiotherapy.
4. ProJiuJitsu. (2023). The role of VO₂ max in Brazilian Jiu-Jitsu performance. Retrieved from ProJiuJitsu website.
5. Sözen, H. (2018). The effects of aerobic and anaerobic training on aerobic and anaerobic capacity. J Int Anatolia Sport Sci Vol, 3(3).
6. Coswig, V. S., Gentil, P., Bueno, J. C., Follmer, B., Marques, V. A., & Del Vecchio, F. B. (2018). Physical fitness predicts technical-tactical and time-motion profile in simulated Judo and Brazilian Jiu-Jitsu matches. PeerJ, 6, e4851.
7. Sousa, D. F. D., Eustaquio, J. M. J., Marocolo, M., Mota, G. R., & Barbosa, O. (2020). Cardiac autonomic alterations in different tactical profiles of brazilian jiu jitsu. Revista Brasileira de Medicina do Esporte, 26(3), 196-200.
8. Wąsacz, W., & Pociecha, M. (2021). Differentiation of the somatic structure and the level of motor potential of athletes in mixed martial arts (MMA) and Brazilian jiu-jitsu (BJJ) sections. Health Promotion & Physical Activity, 14(1), 38-46.
9. Bruno, R. F., Almeida, J. Á., Asano, R. Y., & Mazzocante, R. P. (2016). Physical and physiological profiles of Brazilian Jiu-Jitsu athletes: A systematic review. Sports Medicine–Open, Article 6. https://doi.org/10.1186/s40798-016-0069-5
10. Cooper, K. H. (1968). A means of assessing maximal oxygen intake: Correlation between field and treadmill testing. JAMA, 203(3), 201–204.
11. Vasheghani-Farahani, A., Tahmasbi, M., Asheri, H., Ashraf, H., Nedjat, S., & Kordi, R. (2011). The Persian, last 7-day, long form of the International Physical Activity Questionnaire: Translation and validation study. Asian Journal of Sports Medicine.
12. Baghiani Moghaddam, M. H., Aghdam, F. B., Jafarabadi, M. A., Allahverdipour, H., Dabagh Nikookheslat, S., & Safarpour, S. (2016). The Iranian version of International Physical Activity Questionnaire (IPAQ) in Iran: content and construct validity, factor structure, internal consistency and stability. Monash University.
13. Haakstad, L. A. H., et al. (2022). Is there an association between total physical activity level and VO₂max? BMC Sports Science, Medicine and Rehabilitation, 14, Article 109.
14. Gratton, C., & Jones, I. (2010). Research methods for sports studies. Routledge.
15. Creswell, J. W. (2014). Research design: Qualitative, quantitative, and mixed methods approaches. Sage.
16. Craig, C. L., et al. (2003). International physical activity questionnaire: 12-country reliability and validity. Medicine & Science in Sports & Exercise, 35(8), 1381–1395.
17. Andreato, L. V., et al. (2017). Brazilian jiu-jitsu combat: Time-motion analysis and physiological responses. Journal of Strength and Conditioning Research, 31(2), 552–562.
18. Franchini, E., et al. (2016). Physiological profiles of elite judo athletes. Sports Medicine, 46(2), 147–157.
19. Andreato, L. V., et al. (2015). Physiological responses and adaptations in Brazilian jiu-jitsu athletes: A systematic review. Sports Medicine, 45(9), 1149–1164.
20. Martins, R. A., et al. (2022). Physical activity and cardiorespiratory fitness: Longitudinal associations in young adults. Scandinavian Journal of Medicine & Science in Sports, 32(5), 915–925.
21. Malek, M. H., et al. (2004). Correlates of VO₂max in healthy adults. Clinical Exercise Physiology, 16(2), 123–129.
22. Lee, D. C., et al. (2011). Associations of cardiorespiratory fitness and obesity with risks of impaired fasting glucose and type 2 diabetes in men. Diabetes Care, 34(6), 1494–1499.
23. Grant, S., et al. (1995). The validity of the 12 minute run test for predicting aerobic fitness in adults. British Journal of Sports Medicine, 29(2), 108–112.