مقایسة چگونگی انعکاس ادبیات تعلیمی در اشعار نو و سنتی نیمایوشیج
محورهای موضوعی : شاهنامه
کلید واژه: ادبیات تعلیمی, نیمایوشیج, شعر سنتی و شعر نیمایی,
چکیده مقاله :
شعر نیمایی تفاوت‌های آشکاری از نظر ساختار و شیوه بیان با اشعار سنتی دارد تا جایی که حتی مضامین مشترک نیز به گونه‌های مختلفی در این دو نوع شعر بیان می‌شود. هدف این مقاله مقایسه چگونگی بیان ادبیات تعلیمی در شعر نو و سنتی است و از آنجا که نیما در هر دو حوزه نو و سنتی شعر سروده، به بررسی شعر او پرداخته شده است تا برخورد شاعر نسبت به یک نوع ادبیات در دو حوزه متفاوت بهتر مشخص شود. در اشعار سنتی نیما، ادبیات تعلیمی به شکلی صریح، موجز، موعظه وار و با قابلیت ارسال المثل و بیشتر مواقع در قالب حکایت‌های اخلاقی و به صورت نتیجه گیری بیان شده تا حدی که بعد تعلیمی شعر بر عناصر دیگر برتری یافته است اما در اشعار نو، تعالیم اخلاقی در پشت زمینه شعر قرار گرفته است و با عناصر دیگر مثل عاطفه، تصویر، روایت، گفت‌و‌گو، تجربه شاعرانه و... آمیخته شده است و گاه نمی‌‌توان تعالیم مورد نظر شاعر را به صورت مستقیم از شعر جدا کرد. این موضوع بیشتر به دلیل وحدت ارگانیک و رشد اندام وار شعر نو اوست که شاعر تنها به قصد تعلیم و بیان اندیشه، جریان شعر را آگاهانه و از پیش تعیین نکرده است.
In structure and style, the traditional poetry differs from new poetry and common themes in the two poems can be expressed in different ways. The purpose of this paper is to show differences of expressing didactic literature in new and traditional poetry. Since Nimayoushij has composed poetry both in modern and traditional one, his poetry has been investigated to make clear his attitude towards a literary genre in two different structures. In his traditional poems, didactic literature is expressed clearly, concisely, and with the ability of moral tale in the form of proverbs in such a way that didactic aspect has advantages over other elements. But in the new poem, the moral teachings are in the background and they mix with other elements such as emotion, image, narrative, poetic experience ... and it is sometimes impossible directly to extract moral teachings from the poetry. This is mostly due to the organic unity and the growth of his modern poetry which the poet has not determined it in advance.