اخلاق فردی و اجتماعی در «صفوة‌الصفا»

محورهای موضوعی : شاهنامه

مهین پناهی ¹ ( دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه الزهرا (س))
ثریا کریمی یونجالی ² ( دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه الزهرا)

تاریخ دریافت : 1396/09/29 تاریخ پذیرش : 1396/09/29 تاریخ انتشار : 1390/06/01

کلید واژه: شیخ صفی, صفوة‌الصفا, تعالیم اخلاق فردی, تعالیم اخلاق اجتماعی,

چکیده مقاله :

نوشته حاضر به شیوة تحلیل محتوایی در صدد پاسخ به این پرسش است که شیخ صفی با کدامیک از تعالیم اخلاق عارفانه توانست حوزة وسیعی از ممالک اسلامی و غیر اسلامی را تحت نفوذ تعلیمات خود قرار دهد؟ شیخ صفی به عنوان عارف واصل، به اهمیت تربیت و مهار نفس در اخلاق فردی توجه دارد و خطر آن را برای مریدان تشریح می‌کند. از دیدگاه شیخ صفی سالک باید با جهاد اکبر، سرزمین درون را از ماسوی الله پیراسته سازد، خودمحوری را به خدامحوری مبدّل کند و به جای آن که بندگی نفس کند، خداوند نفس شود. از دیدگاه شیخ صفی، سلاح‌های مبارزه با اغراض و صفات نفسانی ذکر و مجاهدت و ریاضت است. وی به طهارت باطن و تزکیة قلب از طریق نگهداشت جوارح اهمیت می‌دهد و در اخلاق اجتماعی نیز- برخلاف نقدهایی که در این باره نسبت به صوفیه شده است- خانواده‌ای موفق است؛ وی همچنین خانواده و مردم را به علت اهتمام به امور اخروی ترک نگفته؛ بلکه مشاغل اجتماعی و کسب و کار سرلوحة زندگی او بوده است.

چکیده انگلیسی:

This research paper by using the method of analytical content has tried to answer this question that how Sheyhk Safi has influenced a large area of Islamic and non-Islamic countries with his teaching ethics of mysticism. In individual ethics, Sheyhk Safi as a mystic by emphasizing on the training and controlling of the self had explained its danger to his followers. From Sheyhk Safi's perspective, a wayfarer must purify his inside from everything except Allah by using holy war (Jihad). Human must change self-centeredness to Allah centeredness. According to him the appropriate arms for fighting against the self is invocation of God, strenuous effort, and rigorous. He has put emphasis on the purifying of heart by stopping doing wrong acts. in social ethics –contrary to criticism to Sufism in this regard –he had a successful family. He didn’t leave family and society for other worldly affairs; on the contrary, searching different carriers and earning living was the top priority for him. 

منابع و مأخذ:

 

1- ابن بزّاز اردبیلی .(1376). صفوة‌الصفا، تصحیح غلا‌مرضا طباطبایی مجد، تبریز: زریاب.

2- پناهی، مهین .(1378). اخلاق عارفان، تهران: روزنه.

3- حسینی استرآبادی، سید حسین بن مرتضی .(1366). تاریخ سلطانی از شیخ صفی تا شاه صفی، به کوشش احسان اشراقی، تهران: علمی.

4- ژولی، ژان .(1383). تصوف و صوفیه، ترجمة فائزه قربانی جویباری، ناژ.

5- سهروردی، شهاب‌الدین .(1386). عوارف‌المعارف، ترجمه ابومنصور بن عبدالمؤمن اصفهانی، به اهتمام قاسم انصاری، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.

6- طباطبایی مجد، غلامرضا .(1376). دردطلب (آراواحوالشیخصفی‌الدیناردبیلی)، تبریز، ابو.

7- فائقی، ابراهیم .(1375). آذربایجان در مسیر تاریخ ایران، ج2 ، تبریز: چهر تبریز.

8- کاشانی، عزالدین .(1376). مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه، تصحیح جلال‌الدین همایی: هما.

9- مایل هروی، نجیب .(1377). جامی، تهران: طرح نو.

10- موحد، صمد .(1381). صفی‌الدین اردبیلی (چهره اصیل تصوف آذربایجان)، تهران: طرح نو.

11- مولوی، جلال‌الدین محمد .(1369). فیه ما فیه، تصحیح بدیع‌الزمان فروزانفر، تهران: امیرکبیر.

12- مینوی، مجتبی .(1372). احوال و اقوال شیخ ابوالحسن خرقانی، تهران: طهوری.

13- هجویری، ابوالحسن علی بن عثمان .(1387). کشف‌المحجوب، مقدمه و تصحیح و تعلیقات محمود عابدی، تهران: سروش.