مشی عرفانی فارابی

محورهای موضوعی : عرفان اسلامی

قدرت الله خیاطیان ¹ (دانشیار ادیان و عرفان، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه سمنان. سمنان،ایران.)
راحله میرآخورلی ² (دانشجوی دکتری عرفان و تصوف، دانشگاه سمنان.سمنان،ایران.)

تاریخ دریافت : 1398/06/07 تاریخ پذیرش : 1398/06/07 تاریخ انتشار : 1398/06/01

کلید واژه: عرفان عملی, فارابی, عرفان نظری, معلم ثانی, فصوص الحکم,

چکیده مقاله :

ابونصر فارابی (295-339 ه.ق.) فیلسوفی است که در سرزمین ایران پس از اسلام پدیدار گشته و از آشناترین فلاسفه نسبت به دانش روز است که در محدوده زمان خود گام های بسیار مهمی در تأسیس فلسفه اسلامی برداشته است. فارابی همچون ابن سینا در کنار فلسفه و دیگر علوم به عرفان نیز گرایش داشته است و در عرفان عملی وی زهد، عدم دلبستگی و زندگی توأم با انزوا دیده می شود و بر اساس آن در عرفان نظری نیز دارای نظرات و آثاری است. آنچه در پژوهش حاضر محل نظر می باشد، این است که آیا فارابی علاوه بر صاحب فن بودن در حوزه‌های علمی بر شمرده شده، عارف نیز به حساب می آید؟ آیا دلایلی برای انتخاب وی در سلک عرفان نظری و نسبت وی با عرفان عملی وجود دارد؟ از این رو این بررسی به روش توصیفی- تحلیلی متوجه اثری است با عنوان فصوص الحکم که از آن فارابی می باشد و دیگر آثاری که از وی به جا مانده تا تصویر عرفان و تصوف نظری و عملی وی را ترسیم سازد.