بررسی نوستالژی در رسالههای شهابالدین سهروردی
محورهای موضوعی : عرفان اسلامی
حشمت اله آذرمکان
1
(استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه هرمزگان)
مرضیه ربیعی
2
(دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه هرمزگان.)
کلید واژه: عرفان, نوستالژی, عالم مثال, ناکجاآباد, شهاب الدین سهروردی,
چکیده مقاله :
نوستالژی ـ که آن را غم غربت و حسرت و دلتنگی برای گذشته معنا کردهاند ـ یکی از بنمایههای رایج درادبیات عرفانی است. ادبیات عرفانی با توجه به مضمون و محتوای خود، قابلیّت ذاتی تحلیل نوستالژیک را دارد و از آنجا که نگاه حسرتبار به گذشته در تصوف و عرفان اسلامی در دورههایی تشدید میشود و تبلور تجلّی این نگرش، در متون عرفانی نیز تأثیرگذار بوده است، بررسی این مفهوممیتواند گامی نو در شناخت بیشتر اندیشهی نویسندگان این آثار باشد.در پژوهش حاضر سعی بر آن است که میزان و چگونگی بهرهمندی رسالههای فارسی شهابالدین سهروردی از عاطفهی نوستالژیک نمایش داده شود. نوستالژی زمان و مکان، غم دوری از وطن و اشتیاق آرمانشهر، نوستالژیاحوال خاصاز مؤلفههای نوستالژیک در رسالههای سهروردی به شمار میرود. در این میان، حسرت و دلتنگی برای زادگاه و موطن اصلی، پر بسامدترین مصداق میباشد.
Nostalgia which is described as homesickness, regret and affection for the past is one of the common motifs in mystical literature. Considering its context and content, mystical literature is inherently able to analyze nostalgia, and since looking regretfully to the past is intensified in some periods of Islamic Sufism and mysticism and manifestation of this attitude has been influential in the mystical texts, investigation of this concept could be considered as a novel step towards further understanding of the thoughts of the authors of the works. Therefore, in this study attempts are made to show to what extent and how Shahabeddin Sohrevardi’s Persian treatises benefit from nostalgic sentiments. Nostalgia of time and place, homesickness and eagerness toward Utopia are deemed as specific nostalgia out of nostalgic components within Sohrevardi’s treatisesMeanwhile, regretting and missing the original birthplace and homeland are the most frequent examples.