نگاهی به فلسفه طنز و کاربرد آن در عرفان
محورهای موضوعی : عرفان اسلامی
عباسعلی وفایی
1
(استادتمام گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران.)
سپیده موسوی
2
(دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده علوم انسانی، واحد ساوه، دانشگاه آزاد اسلامی، ساوه، ایران.)
کلید واژه: تعلیم و اصلاح, عرفان, پارادوکس, طنز, تاثیر روانی,
چکیده مقاله :
یکی از عرصه های کاربرد طنز در ادبیات فارسی، آثار عرفانی است. نقاط اشتراک میان عرفان و طنز منجر به آن شده است که این دو در شعر عرفانی با یکدیگر تلاقی یابند و در آثار عرفانی با زمینة طنز عرفانی به کار گرفته شوند. بدین گونه که ساختار زبان عرفان و نیز ساختار طنز که بر وجهی از اجتماع نقیضین استوار است زمینة منطقی و ساختاری کاربرد طنز را ایجاد می کند، همچنین هم عرفان و هم طنز بر شادمانگی روح و آموزش استوار است، لذا عرفان و طنز به لحاظ ساختاری و مفهومی، پیوندی عمیق با یکدیگر دارند و موجب هم پوشانی یکدیگر می شوند.
One of the areas of humor application is in Farsi literature and theosophical works. Common points between theosophy and humor have caused them to be conjoined in theosophical poetry and to be used with the background of theosophical humor in mystic works. Hence, theosophical language structure and also humor structure which rely on some aspect of non-contradiction principle; creates the logical and structural basis for usage of humor. Moreover, both theosophy and humor are based on spirit elation and training as well. Therefore, theosophy and humor have a deep bond together and overlap on another in terms of structure and concept.
_||_