گذر از مرحله مدیتیشن به مراقبه از دیدگاه یوحنا صلیبی

محورهای موضوعی : نامه الهیات

عبد الخالق جعفری ¹ , بخشعلی قنبری ² , عبدالرضا مظاهری ³

1 - دانشجوی گروه ادیان وعرفان، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی ،تهران، ایران
2 - دانشیار گروه ادیان وعرفان،واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی،تهران،ایران
3 - استاد گروه ادیان وعرفان، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی ،تهران،ایران

تاریخ دریافت : 1400/12/19 تاریخ پذیرش : 1400/12/19 تاریخ انتشار : 1400/08/01

کلید واژه: خدا, مراقبه, مدیتیشن, تامل, یوحنا,

چکیده مقاله :

مدیتیشن و مراقبه مفاهیمی اند که اغلب به جای یکدیگر استفاده می شوند اما تفاوت هایی میان آنها وجود دارد. در مسیحیت اعمال زیادی وجود دارد که می توانند به اشکال مراقبه یا عمل حضور ذهن تلقی شوند. معنا و مفهوم مدیتیشن در آثار یوحنا صلیبی هم یافت می شود و به نظر می رسد که او هم به ایجاد رابطه با خدا از این طریق باور داشت به شرط آنکه مدیتیشن به مراقبه منتهی شود. این رابطه در اوایل صعود برای روح اتفاق می افتد و شب فعال حواس را تجربه می کند. ارتباط از طریق تصاویر، حواس و استفاده از تخیل که یوحنا از آن به عنوان روش تخیلی یا مراقبه حسی و مدیتیشن گفتمانی یاد می کند. مراقبه کار دو قوه تخیل وحواس است. ملاک پیشروی به سوی اتحاد با خداوند، کنارگذاشتن مدیتیشن و رفتن به مرحله تفکر است. در مرحله تفکر، ارتباط با خدا از طریق حواس دریافت نمی شود بلکه به طور غیر مستقیم از طریق بخش معنوی روح، جایی که ممکن است ارتباط بیشتری باشد، دریافت می شود. یوحنا تجربه متعالی را فراتر از فکر و درک به حالت بیداری درونی آرام و آرامش عمیق می داند و این تجربه را با بیدارشدن مقایسه می کند. او از اصطلاح بیداری برای اشاره به فرایند بیدار شدن روح از حالت طبیعی به ماوراطبیعی استفاده می کند و معتقد است که روح در سادگی و خلوص خود بلافاصله به حکمت ساده و خالص تبدیل می شود. یوحنا مراقبه را تعمق می نامد: عمل کلی و خالص، درونی آرام ، دانش دوست داشتنی، علم کلی یا معرفت عاشقانه عام، تدبر، حضور محبت آمیز یا مسالمت آمیز، توجه محبت آمیز، توجه و معرفت عمومی عاشقانه. ضمن اینکه تامل از نظر وی نشانه محبت شیرین الاهی است.

چکیده انگلیسی:

Meditation and meditation are concepts that are often used interchangeably, but there are differences between them. There are many practices in Christianity that can be thought of as meditation or the practice of the presence of the mind. The meaning and concept of meditation is also found in the works of John the Cross, and it seems that he also believed in establishing a relationship with God in this way, provided that meditation leads to meditation. This relationship occurs early in the ascent for the soul and the active night experiences the senses. Communication through images, the senses, and the use of imagination, which John refers to as the imaginative method or sensory meditation and discourse meditation. Meditation is the work of two imagination and senses. The criterion for advancing towards union with God is to give up meditation and go to the stage of thinking. In the thinking phase, communication with God is not received through the senses, but indirectly through the spiritual part of the soul, where there may be more communication. John sees the transcendent experience as transcending thought and understanding into a state of calm and deep inner awakening, and compares this experience to awakening. He uses the term awakening to refer to the process of "awakening the soul from the natural to the supernatural" and believes that the soul, in its simplicity and purity, immediately becomes simple and pure wisdom. John calls meditation meditation: general and pure action, calm inner, loving knowledge, general knowledge or general romantic knowledge, contemplation, loving or peaceful presence, loving attention, attention and general romantic knowledge. In his opinion, contemplation is a sign of sweet divine love.