هدف این پژوهش مقایسۀ خودپندارۀ بدنی دختران نابینای ورزشکار و غیرورزشکار بود . روش پژوهش علّی ـ مقایسهای و جامعۀ آماری همۀ نابینایان ورزشکار و غیرورزشکار مراجعهکننده به انجمن نابینایان شهر تهران در سال 1390 بود. از تمامی ورزشکاران نابینا 45 نفر پرسشنامه را تکمیل کردن چکیده کامل
هدف این پژوهش مقایسۀ خودپندارۀ بدنی دختران نابینای ورزشکار و غیرورزشکار بود . روش پژوهش علّی ـ مقایسهای و جامعۀ آماری همۀ نابینایان ورزشکار و غیرورزشکار مراجعهکننده به انجمن نابینایان شهر تهران در سال 1390 بود. از تمامی ورزشکاران نابینا 45 نفر پرسشنامه را تکمیل کردند و 63 نفر نابینای غیرورزشکار به روش تصادفی با میانگین سنی 54/6 ± 20 انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامۀ خودتوصیفی بدنی (مارش و همکاران، 1994) بود. نتایج تحلیل دادهها با نرمافزار SPSS 18 و آزمون تحلیل واریانس نشان داد که بین دختران ورزشکار و غیرورزشکار نابینا در خردهآزمونهای هماهنگی (07/0 P < )، سلامتی (028/0 P < )، فعالیت بدنی (001/0 P < )، قدرت (014/0 P < )، استقامت (022/0 P < )، شایستگی ورزشی (001/0 P < ) و خودپندارۀ عمومی (001/0 P < ) تفاوتهای معنیداری وجود دارد. در تمامی مؤلفهها بجز مولفۀ چربی و سلامت که بهصورت معکوس نمرهگذاری شده است، میانگین گروه ورزشکار بیشتر بود. با توجه به نتایج میتوان نتیجهگیری کرد که ورزش و فعالیت بدنی میتواند در بالا بردن خودپندارۀ بدنی نابینایان جامعه نقش داشته باشد.
پرونده مقاله