اعتباربخشي الگوي آموزش كارافريني اجتماعي دوره متوسطه كشور عراق
محورهای موضوعی : تعلیم و تربیتجمال خصیف هادي 1 * , حميد سينا 2 , سلام ناجي باقر الغضبان 3 , Nasrollah Ghashghaeizadeh 4
1 - گروه مديريت آموزشي، واحد اصفهان(خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامي، اصفهان، ايران.
2 - گروه مديريت آموزشي، واحد فسا، دانشگاه آزاد اسلامي، فسا، ايران
3 - گروه مشاوره روانشناختی و راهنمایی آموزشی، شعبه بصره، دانشگاه بصره، بصره، عراق
4 - Assistant Professor, Department of Educational Sciences, Isfahan(Khorasgan) branch , Islamic Azad University, Isfahan, Iran
کلید واژه: كارافريني, کارآفرینی اجتماعی, دوره متوسطه,
چکیده مقاله :
مقدمه: کارآفرینی اجتماعی یک زمینه پویا و نوآورانه است که نقش مهمی در آماده‌سازی افراد برای ایجاد تغییرات مثبت اجتماعی دارد. هدف اصلی این پژوهش، اعتباربخشي الگوي آموزش كارافريني اجتماعي دانش آموزان دوره متوسطه كشور عراق بود.
روش‌شناسی: اين پژوهش از نظر هدف از نوع كاربردي و از نظر شيوه جمع آوري اطلاعات، پژوهش توصيفي از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماري در بخش كمي شامل شامل اساتید دانشگاه و مدیران و دبیران به تعداد351 نفر بود. با روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي تعداد ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته مستخرج از يافته هاي بخش كيفي تحقيق بود. روايي محتوايي و پايايي آن با روش الفاي كرونباخ و ضريب 86/. مورد تاييد قرار گرفت. به منظور اعتباریابی الگو پیشنهادی، نظرات اساتید و معلمان در مورد قالب پرسشنامه و محتوای آن مورد ارزیابی قرارگرفت. همچنین از شخصهای لینکلن و گوبا نیز استفاده شد.جهت تجزیه و تحلیل داده های بخش کمی، از تحلیل عامل تأئیدی و تحلیل معادلات ساختاری(برازش الگو) مبتنی بر حدأقل مربعات جزئی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که الگوي آموزش كارفاريني اجتماعي كه متشكل از شش مضمون فراگیر و 15 مضمون سازمان دهنده شامل هدف گزینی(اهداف راهبردی واهداف عملیاتی)، مبانی محتوایی(مبانی روانشناختی، مبانی قانونی، مبانی فناوری، مبانی اقتصادی، مبانی بهداشت سلامت)،رویکرد دموکراتیک (تکریم فراگیر، راهبردهای آموزش باز )، فرهنگ سازی(آگاهی بخشی، الگو سازی)، ارزشیابی(ارزیابی برنامه، ارزیابی فراگیران) و زیست بوم سازی(هویت بخشی، ارتقای زیست بوم) مي باشد داراي برازش كافي مي باشد و از ديدگاه اساتيد و دبيران دوره متوسطه اعتبار آن مورد تاييد مي باشد.
نتیجه‌گیری: این الگو به طور کلی نه تنها ابعاد فنی و مهارتی کارآفرینی اجتماعی را پوشش می‌دهد، بلکه به ابعاد انسانی و فرهنگی نیز توجه ویژه‌ای دارد. در اینجا، کارآفرینی اجتماعی به عنوان یک فعالیت جامع دیده می‌شود که هم بعد اقتصادی و هم بعد اجتماعی و زیست‌محیطی را شامل می‌شود. نوآوری‌های این الگو در مقایسه با تحقیقات مشابه، باعث می‌شود تا از چارچوب‌های سنتی فراتر رفته و به نیازهای فعلی و آینده جامعه محلی و به احتمال زیاد جهانی پاسخ دهد.
Introduction: The main objective of this research was to validate a model for social entrepreneurship education for high school students in Iraq.
Methods: A descriptive correlational method was used. The statistical population for the quantitative section included university professors, managers, and teachers, totaling 351 individuals. A stratified random sampling method was employed. The research instrument was a researcher-made questionnaire derived from the findings of the qualitative phase of the study. Its content validity and reliability were confirmed using Cronbach's alpha, yielding a coefficient of 0.86. To validate the proposed model, the opinions of professors and teachers regarding the questionnaire's format and content were evaluated. Lincoln and Guba's criteria were also utilized. For analyzing the quantitative data, confirmatory factor analysis and structural equation modeling (model fitting) based on partial least squares were used.
Results: The results indicated that the social entrepreneurship education model, which consists of six overarching themes and 15 organizing themes—including goal setting (strategic goals and operational objectives), content foundations (psychological, legal, technological, economic, and health foundations), democratic approach (learner respect, open teaching strategies), culture building (awareness raising, modeling), evaluation (program evaluation, learner assessment), and ecosystem development (identity building, ecosystem enhancement)—has adequate fit. Its validity was confirmed from the perspective of university professors and high school teachers.
Conclusion: This model overall not only covers the technical and skill dimensions of social entrepreneurship but also pays special attention to human and cultural dimensions. Here, social entrepreneurship is seen as a comprehensive activity encompassing both economic and social-environmental aspects. The innovations of this model, compared to similar research, allow it to move beyond traditional frameworks and address the current and future needs of the local and potentially global community.
Abbasi, S., Mirdamadi, S. M., Omidi Najafabadi, M., & Farajallah Hosseini, S. J. (2022). Designing a model for the development of rural ecotourism entrepreneurship with a qualitative approach. Geography and Development, *20*(66), 131–160.https://doi.org/10.22111/gdij.2022.7216
Ahmadi Farsani, A., & Mehran Ali Safari. (2017). Social entrepreneurship: Factors and consequences with the approach of Nahj al-Balagha. Nahj al-Balagha Research Journal, *18*, 99–118.
Derikund, A and Shahriari, J. (2017). Explaining the conceptual model of social entrepreneurship in the Imam Khomeini Relief Committee of the country, Journal of Management and Entrepreneurship Studies, Volume 3, Issue 1.
Gibb, A. A. (1994). Do we really teach (approach) small business the way we should? Journal of Small Business & Entrepreneurship, 11(2), 11-27.
Herring III, H. C., & Williams, J. R. (2000). The role of objectives in curriculum development. Journal of Accounting Education, 18(1), 1-14.
Heidari, Z., Rahimi Eghdam, S., & Hosseini, S. S. (2021). The impact of senior managers' support on organizational entrepreneurship with the mediating role of emotional commitment of faculty members at the University of Tabriz. Journal of Entrepreneurship Development, *4*(1), 41–60.https://doi.org/10.22059/jed.2021.315378.653539. [In Persian]
Karpisheh, L. (2019). Tourism development based on social entrepreneurship. Geography and Human Relationships, *2*(3), 476–487.https://doi.org/10.22034/gahr.2019.83098[In Persian]
Meyer, N. (2014). Creating an entrepreneurial culture among students through entrepreneurship development programs (EDP). population.
Moghimi, S. M. (1998). Entrepreneurship in civil society institutions (3rd ed.). University of Tehran Press. [In Persian]
Norouzi Ajirloo, R., Soleimanpour, M, & Khabaz Bavil, S. (2024). Designing a strategic model of social entrepreneurship: A meta-synthesis study. Social Sciences, Ferdowsi University of Mashhad, 21(2), 149-175. doi: 10.22067/social.2023.84362.1419. [In Persian]
Nuchian, N., Biju, A. V. N., & Reddy, K. (2024). An investigation on social impact performance assessment of the social enterprises: Identification of an ideal social entrepreneurship model. Business Strategy & Development, 7(1), e305.
Onileowo, T. T., & Muharam, F. M. (2024). The Profound Influence of Social Entrepreneurship on the Advancement of Sustainable Development: A Systematic Review. International Journal of Novel Research in Marketing Management and Economics, 11(1), 83-103.
Scroccaro, A. (2024). Social Entrepreneurship and sustainability. A Curricular Challenge-based Course at the University of Trento. In EDULEARN24 Proceedings (pp. 3313-3317).
Sharif, S. M., Jamshidian, A. R., Rahimi, H., & Naderi, N. (2011). Analysis of the status of entrepreneurship education in Iranian higher education. Journal of Entrepreneurship Development, *4*(1), 87–106.https://doi.org/10.22059/jed.2011.24810[In Persian]
Taleb, Z., Noubariyan, & Fathi Vajargah, K. (1993). Specialized topics in curriculum planning (1st ed.). Ayizh Publications. [In Persian]
Zajda, J. (2024). Curriculum design and evaluation in the global culture. In Handbook of Curriculum Theory, Research, and Practice (pp. 783-797). Cham: Springer International Publishing.
Zulkifle, A. M., & Aziz, K. A. (2023). Determinants of Social Entrepreneurship Intention: A Longitudinal Study among Youth in Higher Learning Institutions. Social Sciences, 12(3), 124. [In Persian